تحلیل گفتمان خنده در آیات و روایات
عنوان مقاله: تحلیل گفتمان خنده در آیات و روایات
شناسه ملی مقاله: JR_SERAJ-11-40_002
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_SERAJ-11-40_002
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
عباس اشرفی - دانشیار علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
راحله حیدری - کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
عباس اشرفی - دانشیار علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
راحله حیدری - کارشناسی ارشد علوم قرآن و حدیث، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
خنده به عنوان یکی از نیازهای روحی و روانی انسان در جنبههای مختلف زندگی وی ایفای نقش میکند بااین حال این سوال پیش میآید که آیا در اسلام به خندیدن پرداخته شده یا بر اساس دیدگاه برخی که اسلام را دین گریه میدانند به خنده پرداخته نشده است؟ برای پاسخ به این پرسش که خنده در آیات و روایات چگونه تبیین شده است؟ از روش های معناشناسی تاریخی و توصیفی و سپس تحلیل کمی و کیفی و تحلیل گفتمان استفاده شده است این پژوهش در حوزه معناشناسی تاریخی نشان میدهد که کلمه ضحک در قبل از اسلام گستردگی معنایی داشته است که معنای خندیدن، تعجب کردن و مسخره کردن را شامل میشده و ازنظر معناشناسی توصیفی نیز واژه ضحک و واژههای مرتبط با آن با به کارگیری قاعده سیاق هسته معنایی خنده و ارتباط نظاممند مولفههای آن نشان میدهد که ضحک با توجه به هم نشین هایش دارای معانی متفاوتی می باشد که برخی ممدوح مانند شادی و خنده در بهشت و برخی مذموم مانند مسخره کردن است؛ و نیز این پژوهش نشان داده است که اصل خنده ذاتا مذموم و نکوهیده نیست ولی خنده را به شرایط و زمان و مکان مناسب محدود کرده است.
کلمات کلیدی: خنده, معناشناسی, آیات, روایات, تحلیل گفتمان
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1545003/