بازاندیشی انتقادی دشواره های حکومت اندیشی ایرانی در زیست جهان معاصر

حکومت اندیشی ایرانی، قدمتی به درازای تاریخ این سرزمین دارد. اندیشه ای که برآمده از مناسبات امر سیاسی و دین برساخته می شود و بر پایه آن، سرزمین متنوع و متکثر قومی و زبانی ایرانی متحد می شود. اوج تکامل الگوی حکمرانی ایرانی در عصر ساسانی بود که بر بنیاد آن، ایده ایران بر پایه همسازی دین و سیاست، امپراطوری قدرتمندی بهوجود می آید. این الگو در سده میانه اسلامی، بر اساس نیاز قدرت، بستری را مهیا می کند تا از چشم انداز آن، حکومت اندیشی اسلامی در امتداد الگوی ایرانی قرار گیرد. این اندیشه حکومتی در عصر صفوی نیز جلوه دیگری از حکومت اندیشی ایرانی را برای تداوم ایران و ایرانیت، به نمایش می گذارد. حال با توجه به دشواره های بسیاری که حکمرانی ایرانی در دوره معاصر با آن روبه رو است، از چالش ملیت سازی تا مناسبات سنت و مدرنیته، آیا حکومت اندیشی ایرانی امکان بازاندیشی متناسب با دشواره های معاصر را خواهد داشت؟ فرضیه مد نظر در پاسخ به این پرسش این است که، در حکومت اندیشی ایرانی تداوم یافته در طول تاریخ، امکان و توانایی فکری چون اتحاد تکثرها، قانونگرایی و نخبه گرایی و... وجود دارد که با بازخوانی انتقادی متناسب با زیست جهان امروزین، گذار از دموکراسی راس ها را به دموکراسی رای ها محقق سازد. در این فرآیند، با رویکرد تبارشناسانه حکومت اندیشی ایرانی، ضمن رویارویی انتقادی، مولفه های بنیادین برسازی حکومت اندیشیمتناسب با زیست مدرن را برای جامعه ایرانی پی می جوییم.

Keywords:

حکومت اندیشی , ایده ایران , سنت , مدرنیته , دموکراسی