رقیه رهبری - دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی
زهره سعادتمند - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان

همه گیری بیماری کووید ۱۹ در ابتدای سال میلادی ۲۰۲۰ در سراسر جهان و ایران، با توجه به لزوم رعایت مسائلبهداشتی و فاصله گذاریهای اجتماعی ، تعطیلی مراکز آموزشی و مدارس را در پی داشته است. لذا این مراکز ناگزیر به استفادهاز فضاهای مجازی و کلاسهای غیرحضوری شده اند تا دانش آموزان امکان ادامه تحصیل داشته باشند. استفاده از شیوه هایآموزش آنلاین و در فضای مجازی پیش زمینه هایی احتیاج دارد. فراگیران به جای حضور در مدرسه و کلاس درس، در فضایخانه به صورت مجازی با معلم و دیگر دانش آموزان با کمترین تعاملات درگیر آموزش هستند. در سبک جدید آموزش، لزومتوجه به عناصر متعدد از جمله نقش معلمان، مدارس والدین جهت تامین شرایط و امکانات برای رسیدن به اهداف تربیتی وآموزشی مورد نظر پر رنگ تر شده و نسبت به آموزش حضوری از تفاوت هایی برخوردار می باشد. توجه به مسائل اقتصادیجهت دستیابی به امکاناتی از قبیل تب لت، گوشی تلفن همراه، اینترنت ولزوم آمادگی معلمان و مدیران و آشنایی با فضاهایمجازی و... ، پیامدهای روانی- اجتماعی و عاطفی این دوران از اهمیت برخوردار می باشد، لذا استفاده و بررسی تجربیات دیگر جوامع و کشورها در این دوران می تواند راهگشا باشد. در این مقاله که به روش مروری و با مطالعه مقالات و موضوعاتمرتبط در پایگاه های مختلف داده انجام شده است، ضمن بررسی مقایسه ای عناصر مشابه (معرفی طرح- معلمان- والدین-دانش آموزان) در تجربیات کشورهای اندونزی، چین و استرالیا و آلمان ، نکاتی در مورد عملکرد این کشورها مطرح شد، نتیجهاینکه هر کدام از این کشورها با توجه به زمینه و فرهنگ خود و میزان اهمیت مسائل آموزشی با این موضوع برخوردار کردهدرصدد پیدا کردن راه حل می باشند.

معلمان، والدین، دانش آموزان، بیماری کووید ۱۹ ، فضای مجازی