رفع پارادوکس مدیریت آب و انرژی

پیدایش بحران مدیریت آب یا آشفتگی در حوزه های تامین، عرضه، تقاضا، مصرفآلودگی و هدررفتن آب در سرزمین نیمه خشک و کم آب ایران، معلول انطباق نداشتن مدیریت آب کشور با تغییرات اقتصادی، جمعیتی و سایر تحولا ت اجتماعی در دههگذشته است.نگرش مقطعی، روزمره و پروژ های مدیریت آب به جای چشم انداز بلندمدت و آینده نگر،فقدان نظام حکمرانی مبتنی بر آمایش سرزمین، اثرات ژرف ناکارآمدی مدیریت آبرا تشدید و جامعه را با وضعیت وخیم و نگرا ن کنند های روبه رو کرده که نه تنها امیدیبه توسعه پایدار نمی رود؛ بلکه شرایط زیست کنونی و نسل های آینده را نیز با مخاطرهجدی مواجه کرده است.با وجود همه توانمندی های علمی، کارشناسی و مالی ۴۰ سال گذشته کشور، همچنانمدیریت آب نتوانسته به سبب اعمال مدیریت روزمره و مقطعی، کارکرد رضایت بخشیارائه داده، امکان تحقق توسعه پایدار، امنیت غذایی، امنیت آب، رفاه و محیط زیستتخریب نشده ای را فراهم آورد.ابوالحسن ابتها ج، بانی برنامه ریزی توسعه کشور در دهه ۱۳۳۰، حدود ۶۰ سال پیش،دردمندانه گفته بود «می خواهیم یک سد بسازیم، اما یک مهندس نداریم». اگرچه امروز کشور دارای بیش از ۲۵۰ دانشگاه و موسسه آموزشی، نزدیک به ۳۰ پژوهشکده، حدود ۶۵ هزار استاد و دانشیار دانشگاه ، هزاران مهندس و کارشناس و صدها شرکتمهندسی (مشاور، ساختمانی، تاسیساتی، ابزار دقیق و فناوری های نوین) است؛ اما درفرایند توسعه پایدار به ویژه مدیریت منابع آب و محیط زیست، با وجود انبوه ظرفیتکارشناسی و علمی، کشور درگیر آشفتگی و وضعیت ناپایدارتری نسبت به گذشته شده است.

Keywords:

بحران مدیریت آب ,