میلاد غلامی - دانش آموخته کارشناسی ارشد، مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد آیت الله آملی، آمل، ایران

پدیدارشناسی در اصل تعبیری نه معمارانه، بلکه فلسفی است. بدین معنا که در آغاز، این فیلسوفانبوده اند که این واژه را جهت بسط تفکرات فلسفی شان به کار برده اند. پدیدارشناسان معماری با مدنظر قراردادن قابلیت های پدیدارشناسی در هر دو قلمرو نظر و عمل، دغدغه های بنیادین آن راچونان نقطه ی عزیمت کار خود قرار داده و سعی کرده اند تا با تحلیل معمارانه ی آن ها، درکیمتفاوت و نو از معماری و محیط ارائه دهند. پدیدارشناسی ذاتا یک روش تحقیق کیفی است که هرچند نقطه شروع آن فلسفه است. این روش تحقیق نظام دار و دقیق، یکی از رویکردهای تحقیق است،که به جلوه گری و نمایاندن ادراکات تجربه انسانی در مورد انواع پدیده ها در معماری می پردازد.پژوهش حاضر، بصورت مروری ارائه گشته و نوع آن توسعه ای و راهبرد آن بصورت کیفی است.راهکار این تحقیق کتابخانه ای می باشد و جمع آوری اطلاعاتش از روش کتابخانه ای و استناد بهکتب، مقالات و مجلات معتبر داخلی و خارجی صورت گرفته است. فرآیند سازماندهی انجام تحقیقبصورت گام به گام می باشد. روند اجرایی روش تحقیق پژوهش حاضر بدین صورت بود که مفهومپدیدارشناسی مکان از منظر نظریه پردازان این حوزه پرداخته شده و به شناسایی مولفه های مبانینظری که در رابطه با پدیدارشناسی مکان مطرح بود با ارائه توضیحات و در ادامه ی آن در قالبجداولی ارائه گشته است و در نهایت به هشت اساسی که شامل پیکره و سیما، نظم فضایی، رویداد،خاطره، هویت فردی، ریخت شناسی فضا و دیالکتیک درون و برون، ریخت شناسی فضا و محصوریت،ریخت شناسی و کارکترها می باشد که هر یک از این آیتم ها دارای چهار ریز مولفه است ارائه شدکه مبنا و معیار سنجش و الگوی پدیدارشناسی مکان در قالب مسکن امروزیست.

پدیدارشناسی، سکونت،کالبد، مکان، هویت