محمد جعفری فشارکی - دکترای مدیریت پروژه و ساخت، دانشگاه تهران-ایران
یاسمن محمودی فراهانی - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت، موسسه آموزش عالی مهر البرز، تهران، ایران
امیراحسان پودینه - دانشجوی دکتری تخصصی مهندسی و مدیریت ساخت دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارومیه-ایران

سیمای اکثر شهرهای نقاط جهان که تا اندکی پیش ازین هرکدام درون خود دنیایی متفاوت از سایر نقاطداشتند، هر روز با سرعتی بیشتر از روز قبل در حال دور شدن از آن چیزی است که هویت مستقل خودرا به آن مدیون است. سرعت این تحول و دگرگونی به گونه ایی بود که فرصت آزمایش و خطا و سپستصحیح و تکمیل آن را به جهت برپا داشتن ساختارهای زیستی، ممکن مینمود. بشر با استفاده از فناوریبه جهت جبران نقوصش و قرار دادن آن به عنوان مناسب ترین و کامل ترین بهانه برای پاسخ به احتیاجاتش،دست درازی افراطی و بیش از حد به طبیعت را به عنوان منبع اصلی تامین این نیازها روا دانست. از بدوتاریخ تاکنون بشر همواره در راه خلق محیطی قابل زیست با استفاده از ابتکاراتی برای رسیدن به نیازهایفیزیکی و روحی خود بوده است. . مهمترین رویکرد معماری پایدار این است که نیازهای جمعیت حالحاضر را به گونه ایی برآورده نماید که سبب کاهش نیرو و انگیزه نسلهای بعدی جهت تامین نیازهایشاننشود. امروزه نیز با استفاده از مصالح سبز که دوستدار محیط زیست، قابل تجزیه به صورت زیستی،تجدیدپذیر و قابل بازیافت میباشند، در راه تلاش برای بهرهبرداری مناسب از منابع، انرژی و جلوگیری ازآلودگی هوا است. با توجه به موارد مطرح شده، در این پژوهش سعی بر تبیین و تعریف اصول معماریپایدار، معماری سبز، نقش تعیین کننده مصالح سبز و چگونگی کاربرد و طراحی این نوع مصالح با توجهبه شرایط محیطی کشور ایران در جهت بهینه سازی مصرف انرژی است. در نهایت به این نتیجه میرسیم که استفاده از مصالح سبز یک مولفه و فاکتوری کلیدی در راه رسیدن به معماری پایدار می باشد.

معماری پایدار، نگهداشت انرژی، مصالح قابل بازیافت، معماری سبز، مصالح سبز