فاطمه محرمی - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشکده غیرانتفاعی- غیر دولتی رفاه، تهران، ایران
سیده مریم پورموسوی - دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشکده غیرانتفاعی- غیر دولتی رفاه، تهران، ایران
روشنک خدابخش پیرکلانی - دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه الزهرا (س) تهران، تهران، ایران
مرتضی گوهری پور - مربی گروه روانشناسی، دانشکده روانشنسای و مشاوره، دانشکده غیرانتفاعی- غیر دولتی رفاه، تهران، ایران

ازدواج پدیده ای مطلق و فارغ از بستر زمان و مکان نیست و با تغییرات جامعه دستخوش تغییر و دگرگونی می شود. هدف از پژوهش حاضر مداخلاتی است که در تاخیر ازدواج دختران تاثیرگذار است. این مطالعه به رویکرد کیفی و با استفاده از روش نظریه زمینه ای انجام گردید. بدین منظور ۱۶ نفر از دختران بالای ۳۰ سال تهران که مراجعین موسسه سلامت بنیان خانواده بودند، به روش نمونه گیری هدفمند و با استفاده از مصاحبه عمیق و نیمه ساختار یافته در طول یک دوره ۱۲ ماهه مورد مطالعه قرار گرفتند. داده ها جمع آوری، ثبت و سپس کدگذاری شد و در قالب کدهای انتخابی، محوری و باز طبقه بندی گردید. تحلیل تجارب شرکت کنندگان منجر به شناسایی ۲۵ کدباز، ۷ کد محوری و ۴ کد انتخابی شامل «شرایط خانوادگی، فردی، اجتماعی و فرهنگی» شد. عواملی همچون دخالت های نادرست خانواده (سخت گیری خانواده، تاثیرپذیری از خانواده و ترویج تفکرات اشتباه در ازدواج)، انتخاب فردی (استقلال فردی، پذیرش و مسئولیت های مردانه و عدم پذیرش خواستگار)، محدودیت ها (محدودیت روش سنتی)، تجدد گرایی (ظاهری شدن ملاک ها، تغییر سنت ها و ارزش ها) تغییر جایگاه زن (بالا رفتن توقع از زنان، اهمیت جایگاه اجتماعی دختر، تغییر نقش زنان در روابط بین دو جنس)، شرایط خواسگاران (درخواست روابط خارج از عرف، مشکلات تاهل قبلی مردان، مسئولیت گریزی، تنوع طلبی مردان و ت فکرات غیرمنطقی) و مداخلات بیرونی (سطحی نگری واسطه ها، فقدان راهنمای مناسب) نقش مداخله گرهای تاخیر در ا زدواج را بازی می کنند اما در عین حال مورد توجه لازم قرار نگرفته اند. بنابراین، لزوم توجه بیشتر به عوامل فرهنگی و اجتماعی در پرداختن به ازدواج اهمیت بنیادی دارد.

مداخله گرها، تاخیر در ازدواج، دختران بالای ۳۰ سال