ثریا علیپور

پروتکل کارتاهنا درباره ایمنی زیستی،بر اساس اصل احتیاط زیست محیطی تنظیم گردیده است .پیرو الحاق ایران به این پروتکل، قانون ایمن یزیستی در راستای تعیین مقرراتی در این حوزه تصویب گردید. علی رغمضرورت التزام قانون مذکور به اصل احتیاط، پایبندی آن به این اصل محل تردید قرار گرفته است. از این رو پژوهشحاضر بر آن است که با تحلیل این سند قانونی، حدود التزام و پایبندی آن به اصل احتیاط را بررسی نماید.در این پژوهش تحلیلی ضمن مطالعه تحقیقات پیشین و مقالات منتشره، سند قانون ایمنی زیستی در ابعاد مختلف موردتحلیل و نقد قرار گرفت.در این قانون، اصل اخلاقی احتیاط و حدود و نحوه اجرای آن مورد اشاره قرار نگرفته و تنها در باب ارزیابی و مدیریتخطر با ارجاع به پروتکل کارتاهنا به طور ضمنی به این اصل اشاره گردیده است. در حوزه مشارکت عمومی نیز فاقدهرگونه الزاماتی بوده و در خصوص مسوولیت مدنی و کیفری نیز ابهامات بسیاری از حیث انطباق با اصل احتیاط به چشم می خورد.قانون ایمن یزیستی در اجرای اصل احتیاط ناموف ق بوده و رویکرد حاکم بر این قانون با اصل مذکور مغایرت دارد. علتاصلی این امر را میتوان عدم ارائه تعریف و حدود اجرا ی این اصل با عنایت به شرایط اجتماعی اقتصادی کشوردانست. اصلاح این قانون مطابق با اصل احتیاط توصیه می گردد.

ایمنی زیستی ، اصل احتیاط، پروتکل کارتاهنا، ارزیابی خطر