امیر درفش رزم - کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی

پرده خوانی هنری کهن، حماسی و مذهبی اسj که ریشه در باورها و اعتقادات فرهنگی یک ملت دارد و آن را می توانشاخص ترین شکل اجرا ایرانی دانست که منشا دیرینه ای در سنت شفاهی این سرزمین دارد، اجرای که در آن نقاشی، موسیقی (آواز)،ادبیات (نثر و نظم) و نمایش (اجرا) کنار هم به خدمت پرده خوان درآمده اند تا در کنار سرگرم نمودن مخاطب، او را درگیر مفاهیممذهبی، ملی، حماسی، اخلاقی نماید. در این پژوهش سعی شده است، با توجه بر کارکرد و پتانسیل هنر پرده خوانی به عنوان گونه ی ازاجرا بومی موردبررسی و مطالعه قرار گیرد و با تطبیق دادن آن با ساختار هنر اجرا ( Performance Art) که جنبه غربی و شرقینیز در آن نمود پیدا می کند، به بررسی تعاریف، منشا و کارکرد شیوه های اجرایی هرکدام بپردازیم و در ادامه با برسی نظریه اجرا(ریچارد شکنر) اجرا بودن پرده خوانی را به چالش بکشیم تا درنهایت با بررسی تطبیقی که در این پژوهش بر اساس اطلاعاتی کهمطرح کرده ایم به شناخت ویژگی ها، تمایزات و تشابهات این دو سبک اجرای برسیم تا نسب به تمامی داده ها به سوالات و فرضیهمطرح شده را پا سخ دهیم. آیا ساختارهای اجرا در پرده خوانی توانایی گسترش، نورآوری را برای خلق آثار بدیع تر دارد؟ آیا با توجه بهنظریه اجرا ریچارد شکنر می توان مولف های برای اجرا بودن پرده خوانی یافت؟ آیا با تعیین و بررسی ساختاری هردو گونه اجرای در اینمقاله می توان پرده خوانی را نیز اجرا دانست؟ و فرضیه طرح شده در این پژوهش این است که آیا با شناخت و بازگشت به ریشه هایپرفرماتیک روایی (پرده خوانی) و نگاه به تجربیات مدرن در این حوزه، می توان راهکاری برای خلق نوع بدیعی از اجرای ایرانی رامطرح کرد؟

هنر اجرا، پرفورمنس آرت، پرده خوانی، نظریه اجرا، ریچارد شکنر