محمدعلی رضایی - کارشناسی ارشد عمران-سازه،دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد

هسته بتن آسفالتی اولین بار در سال ۱۹۴۸ به عنوان المان آب بند در سدهای خاکی و سنگریزه ای مورد استفاده قرارگرفت.هسته کامل معمولا از یک سیستم ساندویچی سه قسمتی، که توسط یک سیستم جعبه پخش کننده سه قسمتی ریخته می شود،تشکیل شده است. این سیستم سه قسمتی یک منطقه انتقالی بالادست، آب بند بتن آسفالتی و قسمت انتقالی و زهکش پائیندست را شامل می شود که منطقه های انتقالی تکیه گاه جانبی برای بتن آسفالتی تازه ریخته شده را فراهم می کنند. اگر چه بهعلت فراوانی خاک رس وخاصیت نفوذپذیری کم آن استفاده از این نوع مصالح در هسته سد های خاکی بسیار متداول است،لیکن این نوع هسته دارای معایبی همچون مقاومت برشی کم ، خاصیت تراکم پذیری بالا، زمان طولانی اجرا، نیاز به حجم مصالحبالا، نیاز به کنترل های دقیق نظیر کنترل رطوبت و تراکم و مسائلی از این قبیل می باشند. در این مقاله سعی بر این می شودکه به ویژگی های بتن اسفالتی موجود در هسته مرکزی سدهای خاکی با هسته بتن اسفالتی پرداخته شود و خواص فیزیکی ومکانیکی آن مورد ارزیابی قرار گیرد

هسته بتن اسفالتی، سدسازی، خواص فیزیکی و مکانیکی، هسته مرکزی.