رضوان ناصری اسفندقه - دانش آموخته کارشناسی ارشد نهج البلاغه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه ولی عصر. رفسنجان، ایران.
حسین کامیاب - استادیار گروه معارف اسلامی و عمومی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه ولی عصر، رفسنجان، ایران.
مرضیه کهنوجی - استادیار گروه معارف اسلامی و عمومی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه ولی عصر، رفسنجان، ایران.

دین اسلام بر محوراخلاق است وکلیه افراد انسانی از حقوق خاصی برخوردار هستند و هرگونه عدم احترام به ساحت انسانی با ذات و فطرت انسانها در تقابل است.این مقاله با هدف تحلیل مصادیق عتاب (نکوهش ها و تحقیرها)در نامه های نهج البلاغه بر اساس روشهای تربیت اخلاقی،انجام شده است تا مشخص شود که دلایل کاربرد این عبارات از طرف مربی بزرگ بشری چه بوده است.روش انجام پژوهش توصیفی- تحلیلی و معناشناختی بوده است و نامه های ۱۷، ۳۹ و ۴۱نهج البلاغه که دارای این مصادیق بودند مورد تحلیل و بررسی قرار گرفتند.یافته های پژوهش حاکی از این است که حضرت امیر(ع)با تاسی به روشهای تربیت اخلاقی از جمله؛تذکر،مواجهه با نتایج اعمال،آگاهی بخشی و بینش-دهی،تمثیل،موعظه،محاسبه،انذار و عبرت آموزی؛نسبت به آگاهی بخشی به مخاطب اهتمام ورزیده و هدف نهایی ایشان از بیان این عبارات؛اعطای بینش به مخاطبان خاص از عمل ناپسند خود و بیدار سازی سایر افراد از مکر وحیله آنان می-باشد.از مجموع روش های تربیتی مورد استفاده توسط حضرت(ع)،روش تربیتی آگاهی بخشی و بینش دهی،دارای بیشترین فراوانی است که مبین اهمیت و تاثیرگذاری این روش،جهت روشنگری و اصلاح بشر،نسبت به سایر روشهای تربیتی می-باشد.

تربیت اخلاقی, روش های تربیتی, عتاب, نهج البلاغه, نامه ها