فاطمه عسکری بزایه - محقق بخش تحقیقات اقتصادی، اجتماعی و ترویج کشاورزی، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی گیلان، سازمان تحقیقات،آموزش و ترویج
رویا محمد زاده - دانش آموخته کارشناس ارشد اقتصاد کشاورزی، دانشکده کشاورزی، دانشگاه شیراز، شیراز.
ایوب مرادی - محقق بخش تحقیقات جنگلها، مراتع و آبخیزداری ، مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی و منابع طبیعی گیلان، سازمان تحقیقات،آموزش و ترویج کشاورزی،

بخش کشاورزی به عنوان زیربنای اصلی تحقق امنیت غذایی از مهم ترین بخش های اقتصادی جوامع به شمار می آید و میانگین سهم آن در تولید ناخالص داخلی ۱۶۱ کشور مورد مطالعه در سال ۲۰۱۹ حدود ۱۱ درصد گزارش شده است. به موازات نقش آفرینی این بخش در تامین امنیت غذایی و اشتغال کشورها با پیامدهای جانبی منفی بر منابع پایه و محیط زیست همراه است که دولت ها را به تجدید نظر در سیاست های حمایتی مرتبط با بخش کشاورزی سوق داده است. دولت ها می توانند خواسته و ناخواسته و به روش های مختلفی بر پایداری زیست محیطی بخش کشاورزی تاثیر بگذارند. این مقاله با رویکرد مروری غیر نظام مند و با استفاده از گزارش های مراجع معتبر بین المللی(شامل فائو، سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه ، سازمان تجارت جهانی و ...) به عملکرد زیست محیطی بخش کشاورزی و تاثیرات و تحولات سیاستی در کشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه در دهه اخیر می پردازد. نتایج نشان می دهد که سیاست های حمایت از کشاورزی تمایل به تاثیرگذاری منفی بر محیط زیست دارند. سیاست های حمایت از قیمت بازار و پرداخت های مبتنی بر تولید یا استفاده نامحدود از نهاده متغیر بیشترین آسیب را متوجه محیط زیست می نماید و در مقابل، کمترین آسیب از جانب سیاست پرداخت های حمایتی کاملا مجزا مبتنی بر سطح زیرکشت سال های گذشته گزارش شده است. تراز مواد مغذی خاک؛ میزان انتشار گازهای گلخانه ای؛ برداشت آب برای فعالیت های کشاورزی؛ و تنوع زیستی اراضی کشاورزی (تنوع محصول و همگونی چشم اندازها)از جمله شاخص های کلیدی است که بهبود و وخامت آن به تبیین رابطه بین بخش کشاورزی و محیط زیست کمک می نماید و بررسی های اخیرکشورهای عضو سازمان همکاری های اقتصادی و توسعه حاکی از دستاوردهای قابل توجه در برخی از این شاخص ها می باشد.

سیاست های حمایت کشاورزی, انتشار گازهای گلخانه ای, تراز مواد مغذی خاک