حمیده سیاح پور - کارشناس ارشد آموزش و بهسازی منابع انسانی و رئیس اداره فعالیتهای فرهنگی اجتماعی دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
مجید اخشابی - استادیار گروه هنر و معماری، دانشکده هنر و رسانه، دانشگاه پیام نور واحد تهران شرق، تهران، ایران

توسعه پایدار فرایندی است که طی آن مردم یک کشور نیازهای خود را برآورده می کنند و سطح زندگی خود را ارتقا می بخشند. مفهوم توسعه پایدار در طی سه دهه گذشته، تحول بسیاری پیدا کرده است و مسائل زیست محیطی آغازکننده مباحث توسعه پایدار محسوب می شوند. توسعه پایدار در حقیقت، ایجاد تعادل میان توسعه و محیط زیست است. حفاظت از محیط زیست، جلوگیری از آلودگی و تخریب آن و همچنین مصرف بهینه منابع از مهم ترین عوامل دستیابی به توسعه پایدار می باشد. از سویی دیگر، در جهان متحول کنونی به هیچ پدیده ای بیش از آموزش و خصوصا در سطح عالی و آکادمیک به عنوان عامل اصلی تغییر و تحول تاکید نشده است و به آموزش عالی به عنوان عاملی برای آفرینش و بازآفرینی شرایط اساسی کیفیت زندگی فردی و اجتماعی نگاه می شود. دانشگاه به عنوان مرجع علمی، آموزشی و تحقیقاتی نقش مشروعیت بخشی به فرایند ایجاد توسعه پایدار در جامعه جهانی، ملی و محلی را دارد. دانشگاه ها به عنوان یک نهاد پیشرو در زمینه فعالیت های توسعه پایدار لازم است که به طور فعالانه و مسئولانه به این حوزه ورود پیدا کرده و رسالت های خود را انجام دهند. از این رو، دانشگاه ها به منظور کاهش میزان مصرف منابع، مواد، انرژی و هزینه ها سازمانی، کمک به کاهش آلودگی های زیست محیطی، تربیت نیروی انسانی سبزاندیش و فرهنگ سازی در این زمینه، نیازمند به کارگیری مدیریت سبز هستند. لذا، ایجاد دانشگاه سبز امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد. در این مقاله، به صورت توصیفی- تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای با هدف تعیین نقش و اهمیت دانشگاه سبز در دستیابی به توسعه پایدار و ارتقای مراکز آموزش عالی همگام با تمامی دانشگاه های جهان، فرایند تحقیق صورت گرفته است. نتایج حاصله، حاکی از آن است که موفقیت از آن دانشگاه هایی ا ست که با بهره گیری از مدیریت سبز، سرمایه گذاری بلند مدت بر روی سازمان خود انجام می دهند تا به اهداف زیست محیطی مطلوب دست یابند.

توسعه پایدار، محیط زیست، مدیریت سبز، آموزش عالی، دانشگاه سبز