احمدرضا کشتکارقلاتی - استادیار، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه خوارزمی، تهران،

پارک های کوچک زیستی می توانند در جاهای جدا و دور از مناطق شهری یافت شده و دارای مزایای اجتماعی و بوم شناختی هستند. به دلیل اینکه پارک های کوچک اغلب به جای مانده از مناطق زیستی هستند، شکل آنها ممکن است غیرمعمول بوده و چالش های اجتماعی و بوم شناختی در پی داشته باشد. قطعات بزرگ بیش از قطعات متوسط یا کوچک زیستگاه داخلی دارند؛ قطعات کوچک ممکن است هیچ زیستگاهی نداشته باشند، اما به عنوان پشتیبان قطعات بزرگ عمل می کنند. به طور کلی تعداد گونه های گیاهی و حیوانی همراه با تعداد و اندازه زیستگاه افزایش می یابد. از دیدگاه بوم شناسان مناطق بزرگ زیستگاهی برای احیاء و حفاظت از اولویت بیشتری برخوردارند؛ زیرا تنوع زیستی بیشتری در بر گرفته، فرصت های بهتری برای فرآیند تکاملی نگهداری و حفاظت به وجود آورده و شرایط مناسب تری برای همه گونه ها ایجاد می کنند. به طور کلی پهنه های زیستی بزرگ تر؛ با دندانه های کمتر در لبه ها؛ و قطعات نزدیک تر بهتر هستند. پارک های کوچک هرچند نمی توانند همه نقش ها را ایفا کنند، اما می توانند شکاف های موجود و خلاءها را پر کنند و نقش پارک های همجوار و فضاهای آزاد را گسترش دهند.

پارک های کوچک، اثرات بوم شناختی، چالش های اجتماعی، اندازه زیستگاه، شکل پهنه های زیستی