ارزیابی پایداری سیستم های حمل ونقل عمومی درون شهری

فرآیند برنامه ریزی دربرگیرنده کلیتی است پیوسته در جریان، بخشی از برنامه ریزی شهری، برنامه ریزی حمل و نقل شهری است که به همراه برنامه ریزی بخش های کاربری اراضی ، زیرساخت ها و سایر بخش ها،بعد کالبدی برنامه ریزی جامع شهری را تشکیل می دهد. وجود نارسایی در روند برنامه ریزی شهری و به ویژه بخش حمل و نقل شهری، آثار و عوارض زیانبار گسترده ای را همچون مصرف بالای انرژی، تأخیر دررسیدن به مقصد، آلودگی هوا، کاهش ایمنی شهری و افزایشخطرهای جانی ، از بین بردن بافتها و پیوندهای سنتی شهر و نظایر این ها، به بار آورده است. مقاله حاضر با استفاده از روشتوصیفی– تحلیلی و مدل تحلیل سلسله مراتبی AHP به بررسی معیارهای و سیاست های حمل ونقل پایدار درون شهری و سپس ارزیابی میزان پایداری سیستم های حمل ونقل عمومی درون شهری می پردازد. نتایج حاصل از این پژوهشنشان می دهد که از مترو به عنوان پایدارترین گزینه ی حمل و نقل عمومی می توان در توسعه حمل ونقل شهری درراستای پیروی از اصول توسعه پایدار بهره جست