عوامل مختلف بر انتخاب شیوه حمل و نقل عمومی در برنامه ریزی شهری (مطالعه موردی: شهر تهران)

در دهه های اخیر توسعه روزافزون شهرنشینی و رشد شهرها تقاضا برای حمل و نقل و جابجایی را افزایش داده است که این امر مشکلات بسیاری از قبیل تراکم ترافیک آلودگی های صوتی و هوا، اتلاف انرژی و زمان، افزایش مصرف سوخت و استهالک وسایل نقلیه و غیره را به وجود آورده است. یکی از راه های مقابله با مشکلات متاثر از افزایش تقاضای حمل و نقل در درون شهرها توسعه سیستم های حمل و نشل عمومی است. انتخاب مد حمل و نقل همگانی مناسب در کلان شهرها همواره یکی از مهمترین مسایل مدیران شهری بوده است. لذا تحلیل و ارزیابی مدهای حمل و نقل همگانی در کلان شهرها با توجه به ویژگی های آن مد و خدماتی که هریک به کاربران می دهد به صورت توامان ضروری است. در تحقیق حاضر با استفاده از روش تاپسیس، عوامل موثر بر افزایش مطلوبیت حمل و نقل همگانی از دو دیدگاه مدیران و کاربران به صورت همزمان پرداخته است. چهار مد حمل نقل عمومی شهری مورد بررسی در این مقاله BRT . LRT . Monorail و مترو می باشد. عوامل موثر بر دیدگاه کاربران شامل: زمان سفر، آسایش مسافرین و مسایل زیست بوده و عوامل تاثیرگذار بر دیدگاه مدیران شامل: توانایی ساخت مدت زمان ساخت اولیه، ظرفیت مسافر پوشش دهنده، هزینه های ساخت و هزینه های می باشد. که در نتیجه . با توجه به داده های این پژوهش گزینه های Monorail و LRT دارای کمتری مطلوبیت بوده اند و پس از آن گزینه مترو تنها برای مسیرهایی که تقاضای مسافر بسیار زیاد بوده (بیش از ۵۰ هزار نفر) و نیازمند سیستم حمل و نقلی انبوه است، مطلوبیت اقتصادی و اجرایی داشته و در غیر این شرایط سیستم BRT به صرفه ترین شیوه حمل برای مسیر های کوتاه با میزان تقاضای کم می باشد.

Keywords:

انتخاب مد , مدیریت تقاضای حمل ونقل , حمل ونقل عمومی , مترو BRT