مبانی طراحی شهرکهای هوشمند و خوداتکا در اطراف شهرهای کنونی

شهرک و مبانی وابسته به آن واقعیتی است که پس از گذار از دوران مدرن بر چهره شهر و شهرنشینی وارد گردید. براین اساس در جهت برخورد اصول یو واقعیت انگارانه با چنین موضوعی باید طراحی و شهرسازی در ارتباطی مستحک و اساسی با چنین موضوعی باشد. شهرک ها علاوه بر جای دادن جمعیت انسان ها باید قادر باشند شرایط زیست مناسبی را از جهات مختلف فراهم آورند. براین اساس رویکرد خوداتکایی در طراحی و اجرای چنین مناطق شهری نسبت به شاکله اصلی شهر بسیار مورد تاکید است. این موضوع که منطقه شهری چون شهرک بتواند نیازهای خود را تامین نماید و مدیریت و کنترلی اساسی بر آن داشته باشد می تواند راهکاری اصولی در این خصوص باشد. بر این اساس در این پژوهش براساس رویکرد کیفی موضوع معماری و اجرای شهرک در مناسبات شهرسازی و معماری مورد تاکید قرار گرفته است. در جهت تحلیل و بررسی این موضوع از روش تحلیل تدوینی و تدقیقی استفاده شده است. با توجه به نتایج پژوهش باید عنوان نمود که هوشمندسازی به واسطه اتکا بر فناوری و تکنولوژی می تواند تاثیری اساسی بر طراحی آینده نگر و توسعه محور شهرک ها داشته باشد. مدیریت کنترلی که هشومندسازی می تواند برای معماری و شهرسازی به همراه داشته باشد و همچنین رفاهی که در خصوص شرایط زیست انسانی می تواند داشته باشد، شهرک ها را از این منظر با ارزش ساخت بالا معرفی خواهند نمود. این موضوع در کنار خوداتکایی شهرک نسبت به شهر نیز تاکیدی بر توجه اساسی به چنین مبانی دارد.

Keywords:

هوشمندسازی , شهرسازی , معماری , فناوری , شهرک , توسعه.