احکام فقهی عرفان های کاذب

عصر جدید عصر معنویت خواهی لقب گرفته است و در همه جوامع بشری نشانه های روشن از معنویت گرایی نوظهور مشاهده می شود. این وضعیت از طرفی فرصتی خوب و استثنایی در اختیار مدافعان معنویت خواهی حقیقی و مبلغان اسلام راستین برای ارائه نسخه حقیقی هدایت الهی قرار داده ولی از طرفی تهدیدی بسیار خطرناک علیه معنویت خواهی اسلامی به شمار می رود. زیرا ارضای کاذب معنویت خواهی بشر، به وسیله ی عرفان های کاذب به مراتب خطرناک تر از فقدان معنویت است. عرفان های نوظهوری، که هرچند خاستگاه اصلی بسیاری از آنها شرق و به ویژه هندوستان است ولی در بستر مدرنیته غربی روییده اند و با مبانی فرهنگ غربی کاملا سازگارند. “پلورالیسم” و “اومانیسم” و “سکولاریسم” همگی از مبانی یا محصولات مدرنیته اند که در عرفان های نوظهور به صورت صریح یا ضمنی مورد پذیرش قرار گرفته اند. عرفان های نوظهور غربی فعال در ایران با اعتقاد به مظاهر کفر و الحادی همچون حلول و تناسخ و تفویض و اباحی گری و انکار برخی اصول و فروع دین مقدس اسلام و... به ستیزه با دین مقدس اسلام برخاسته اند. در این صورت از منظر احکام فقهی از مصادیق افساد فی الارض، ارتداد و بدعت می باشند. از منظر احکام حقوقی، شامل حقوق موضوعه می باشند

Keywords:

عرفان های کاذب , عرفان ناب , افساد فی الارض , ارتداد , بدعت , فقه