صمد عبداللهی عابد - دانشیار علوم قرآن و حدیث دانشگاه شهید مدنی آذربایجان تبریز
ناصر حمزه پور - گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
امیر مقدم متقی - دانشیار گروه زبان و ادبیات عربی، دانشگاه فردوسی مشهد

چکیدهترجمه متون مخصوصا متون مقدس، دقت بیشتری می­طلبد؛ چرا که از جنبه­های متعددی امکان خطا برای مترجمان وجود دارد. ضرورت پژوهش زمانی ملموس می­گردد که با تفاوت برداشت از قرآن به جهت خطاهای ترجمه­ای مواجه می­شویم. از موارد گریبان­گیر مترجمان در ترجمه از زبانی به زبان دیگر، کم­توجهی به ساختار صرفی واژه­هاست؛ چرا که با تغییر ساختار صرفی، معنا تغییر می­کند و با بردن واژه­ای به ابواب مختلف، معانی متعددی می­یابد. پژوهش حاضر در این راستا، با رویکرد توصیفی و تحلیل انتقادی، «عدم تشخیص ثلاثی مزید از ثلاثی مجرد و یا تسامح در بکار گرفتن این دو حالت» را به عنوان لغزشگاه­هایی برای مترجمان فارسی قرآن، بررسی کرده است. این مقاله ضمن بررسی ترجمه­های فارسی، به شش مورد از کلمات مزید که از جانب برخی مترجمان، مجرد ترجمه شده و همچنین به دو مورد از کلماتی که در بابی از ثلاثی مزید به جای باب دیگر اتخاذ شده، دست یافته و به این نتیجه رسیده است که همه مترجمان دقت لازم در ترجمه بر اساس ظرافت­های صرفی نداشته­اند که نمونه آن در این پژوهش، ایراد آن­ها در ترجمه ثلاثی مجرد به ثلاثی مزید، و یا بابی از ثلاثی مزید به جای بابی دیگر است.

ترجمه فارسی قرآن , تسامح , فعل , شبه فعل , , ثلاثی مجرد و ثلاثی مزید