سیاست خارجی اسرائیل در قبال جمهوری اسلامی ایران

با پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بهمن ۱۳۵۷ ، اتحاد استراتژیک بین ایران و رژیم اسرائیل به پایان رسید . قطع رابطه ایران با رژیم اسرائیل و مواضع جمهوری اسلامی ایران نسبت به نظام بین المللی و علی الخصوص رژیم اسرائیل باعث گردید که تغییراتی اساسی در نگرش و سیاست خارجی این رژیم در قبال ایران بوجود آید. هدف از این پژوهش آن است که ریشه های تقابل بین این دو کشور و سیاست خارجی اسرائیل در قبال ایران مورد بررسی قرار گیرد. برای بررسی این موضوع «مکتب امنیتی کپنهاگ» بعنوان چارچوب نظری این پژوهش مورد توجه قرار گرفته است. پرسش کلیدی در این مقاله این است که سیاست خارجی اسرائیل در قبال جمهوری اسلامی ایران و چگونه بوده است؟ روش پژوهش در این مقاله با استفاده از منابع کتابخانه ای و توصیفی تحلیلی صورت گرفته است. نتایج حاصله از این پژوهش نشان می دهد که رویکرد اسرائیل نسبت به جمهوری اسلامی ایران با روند خاصی روبرو بوده است که بر مبنای دو ویزگی «تداوم» و «تغییر» قابل ملاحظه است.که در سه دوره زمانی روابط ایران و رژیم اسرائیل بعد از انقلاب اسلامی مورد بررسی قرار گرفته است. اسرائیل برنامه هسته ای ایران را کاتالیزوری می داند که با بزرگنمایی، ایران هراسی و غیر صلح آمیز بودن آن، تحریم ها و فشارهای بین المللی را بر ایران افزایش داده و آنرا به عنوان تهدید کننده اصلی امنیت ملی و موجودیت خود معرفی کرده است.

Keywords:

سیاست خارجی , ایران , برنامه هسته ای , اسرائیل , مکتب امنیتی کپنهاگ