سید خلیل سجادی اسدآبادی - گروه علوم سیاسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران
رضا پریزاد - استادیار گروه علوم سیاسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران
داود کیانی - دانشیار گروه علوم سیاسی، واحد قم، دانشگاه آزاد اسلامی، قم، ایران

با شکل گیری تحولاتی که در سال ۲۰۰۳ در عراق شکل گرفت و منجر به سرنگونی حزب بعث و همچنین تحولات سال ۲۰۱۱ مصر که زمینه ساز شکل گیری انقلاب در این کشور شد، مفهوم اقتدارگرایی اهمیت خود را بیش از پیش در تحولات این کشورها نشان داد. سوال اصلی پژوهش حاضر این گونه مطرح شده است که مهمترین وجوه افتراق اقتدارگرایی در عراق و مصر پس از تغییر نظام های سیاسی در این دو کشور کدامند؟ در پاسخ این فرضیه مطرح شده است که اگرچه برخلاف مصر، عراق از موفقیت نسبی بیشتری در کم کردن نقش نظامیان در ساختار نظام سیاسی جدید و تقویت مشارکت عمومی در سیاست این کشور در جهت گذار به دمکراسی برخوردار بوده است، لیکن مصر پس از تغییر نظام سیاسی در آن کشور از ثبات سیاسی بیشتری برخوردار بوده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که در ساختار سیاسی مصر، نظامیان همواره به عنوان یکی از ارکان اصلی شناخته می شوند. با وقوع تحولاتی که منجر به انقلاب در این کشور شد، نظامیان کماکان در این کشور نقش مهمی را در اداره امور برعهده دارند. در سوی دیگر، عراق توانسته است تا حدود زیادی از نقش و نفوذ نظامیان در ساختار سیاسی این کشور بکاهد. نوع روش پژوهش توصیفی – تحلیلی و بر مبنای مطالعات کتابخانه ای می باشد.

اقتدارگرایی, ارتش, نظامیان, ثبات سیاسی