غلامحسین صادقی

خانواده ها نخستین کانون زندگی جمعی، جلوه گاه عشق آفرینی و نهاد تربیتی می باشد. خانه و خانواده آسایشگاهی است که کودک در آن جا همه افتخارات و موفقیت هایش را به نمایش می گذارد. خانه برای کودک جایگاهی است که او تجربه های اجتماعی روزانه خود را با شتاب به درون آن می آورد تا آن تجربه را ارزیابی کند، به خاطرآن ستایش و تحسین و تشویق می شود یا آن را به بوته فراموشی می سپارد و به عنوان یک تجربه از آن درس می آموزد و در این وادی نقش والدین از اهمیت بسزایی برخوردار است (ذوقی پایدار و همکاران، ۱۳۹۱).کمال گرایی به معنی تعیین معیارها و اهداف سطح بالا و غیر منطقی و تلاش برای دست یابی به آن و تاکید بر شکستها در دست یابی به این اهداف تعریف می شود (Stoeber, Mutinelli, and Corr ۲۰۱۶). همچنین کوک و کارنیک (۲۰۰۹) نیز کمال گرایی را به صورت کوشش برای بی عیب بودن تعریف می کنند. کمال گرایی یکی از سازه های شخصیتی است که نقش مهمی در سازش یافتگی افراد ایفاء می نماید (Stoeber, Mutinelli, and Corr ۲۰۱۶). هم اکنون کمال گرایی به عنوان یک سازه چند بعدی در نظر گرفته می شود که این ابعاد می توانند از نظر همبستگی و نتایج تفاوت زیادی داشته باشند (Stoeber, Mutinelli, and Corr ۲۰۱۶). فلت، هویت و دی روساء ( ۱۹۹۱) کمال گرایی را پدیده ای چند بعدی می داند که شامل کمال گرایی خودمدار، کمال گرایی دیگر مدار و کمال گرایی جامعه مدار می دانند. کمال گرایی خود مدار عبارت است از میل به تعیین معیارهای غیر منطقی برای خود، تمرکز بر مشکلات و نقص ها در عملکرد و مشاهده دقیق رفتار و عملکرد خود. کمال گرایی دیگر مدار به معنی داشتن انتظارات منفی و بیش از حد و ارزیابی انتقادی دیگران و کمال گرایی جامعه مدار به احساس شدید رعایت معیارها و انتظارات القاء شده از طرف جامعه و افراد مهم به دلیل کسب تایید می باشد (Stoeber, Mutinelli, and Corr ۲۰۱۶) کمال گرایی با تعیین معیارهای سطح بالا از عملکرد منجر به فشار روانی برای افراد می شود (Stoeber, Mutinelli, and Corr ۲۰۱۶) والدین کمال گرا نه تنها به تحقیر موفقیت های خود می پردازند بلکه پذیرفتن و پاداش دادن به تلاش های فرزندان را نیز دشوار می پندارند. آن ها به جای تائید رفتار فرزندان پیوسته آنان را به انجام کارهای بهتر وا می دارند و به آنها هشدار می دهند (Cook and Kearney ۲۰۱۴).