محمد پرستش - گروه فیزیولوژی و آسیب شناسی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران

هدف: هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ۱۲ تمرین همزمان بر آنتیژن اختصاصی پروستات (PSA)، استقامت قلبی-تنفسی، قدرت عضلانی و ترکیب بدنی مردان بالای ۵۰ سال بود.   مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، نمونه آماری این پژوهش را ۲۹ مرد با میانگین وزن ۷/۶±۱/۸۱ کیلوگرم و شاخص توده بدن ۴/۱±۴/۲۶ کیلوگرم بر مترمربع تشکیل دادند که بطور تصادفی به دو گروه کنترل (۱۷ نفر) و گروه تمرین همزمان (۱۷نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین همزمان، برنامه تمرین همزمان (استقامتی- مقاومتی) را به مدت ۱۲ هفته اجرا نمودند. سطوح سرمی PSA، استقامت قلبی- تنفسی (VO۲max)، قدرت عضلانی و ترکیب بدنی قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. دادهها با استفاده از آنالیز کوواریانس (ANCOVA) تحلیل شدند (۰۵/۰>P < /span>).   نتایج: تمرین همزمان در گروه تمرینی موجب کاهش معنادار PSA نسبت به گروه کنترل بیتمرین شد (۰۰۱/۰P=). همچنین تمرین همزمان موجب کاهش معنادار درصد توده چربی (۰۴۶/۰P=) و نسبت محیط دور کمر به لگن (۲۴/۰P=) در گروه تمرین همزمان نسبت به گروه کنترل بیتمرین شد (۰۴/۰P=). تمرین همزمان نیز موجب افزایش معنادار استقامت قلبی- تنفسی (VO۲max) (۰۰۱/۰P=)، میانگین قدرت عضلانی نسبی (۰۰۱/۰P=) و توده بدون چربی (۰۰۱/۰P=) در گروه تمرین همزمان نسبت به گروه کنترل بیتمرین شد.   نتیجه گیری: به طورکلی، بر اساس یافتههای ما به نظر میرسد که تمرین همزمان (استقامتی- مقاومتی) با افزایش استقامت قلبی- تنفسی، میانگین قدرت عضلانی و بهبود ترکیب بدنی موجب کاهش بر سطح سرمی آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA) در مردان بالای ۵۰ سال میشود.

تمرین همزمان, آنتی ژن اختصاصی پروستات (PSA), سالمندان, ترکیب بدنی, قدرت عضلانی, استقامت قلبی- تنفسی