ارزیابی شاخص های کیفیت محیطی موثردر پیاده راه ها در راستای افزایش سطح تعاملات اجتماعی

امروزه اغلب فضاهای عمومی شهری و خیابان ها به دلیل افزایش بی رویه وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آن ها، به شدت تحت سلطه ماشین درآمده است. شکل گیری و توسعه اغلب فضاهای شهری، خیابان ها و حتی کوچه ها، در شهرهای جدید ایران، بر مبنای مقیاس سواره و مسائل مربوط به ترافیک است. محورهای باریکی که در حاشیه محورهای سواره در خیابان های شهری به عنوان «پیاده رو» وجود دارد، گویی پسمانده هایی از فضای اصلی سواره است که فقط برای ترددهای ضروری شهروند پیاده باقی مانده است. چنانچه شهر را به عنوان موجودیتی اجتماعی بپذیریم که زیست روزانه و روزمره شهروندان به آن گره خورده است، و ضمنا شهر را محلی بدانیم برای زندگی، تعامل اجتماعی و احساس راحتی کردن، میباید آن را برای این مهم تجهیز و آماده کنیم، پیاده راهها، که فضاهایی عمومی به شمار میروند و متعلق به ساکنان شهر هستند، با حضور مردم دارای حیات اجتماعی، شادابی، پویای و سرزندگی میشوند و از طرفی عرصه ای جهت تﻘویت ارتباط انسان و محیط شهری پیرامون خود به شمار میروند. از آنجاییکه میزان موفقیت فضاهای شهری بسته به میزان استفاده و حضور شهروندان می باشد لذا، توجه به پیاده از موثر ترین راه راهکاری در حوزه شهرسازی است که می تواند به بهبود سطح تعاملات اجتماعی در شهر کمک کند. که این مسئله، بستری لازم را برای نگارش پژوهش حاضر فراهم کرده است. از این رو، پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و با هدف یافتن اصول مشترک پیاده مداری و مولفه های تاثیر گذار در پیاده راه ها به منظور افزایش سطح تعاملات اجتماعی است شکل گرفته، که غالب مطالعات آن از نوع اسنادی (کتابخانه ای) استوار بوده، هر چند در بخش هایی نیز از مطالعات میدانی بهره برده شده است. نتایج حاصل از این پژوهش، نشانگر این مدعاست که مولفه های سرزندگی، خوانایی، ایمنی و امنیت و نفوذپذیری که از مولفه های اصلی کیفیت فضاهای شهری محسوب می شوند، ارتباط معنی داری با سطح تعاملات اجتماعی و میزان حضور شهروندان در فضاهای شهری پیاده رو های شهر ها دارند.

Keywords:

فضای شهری , پیاده راه , تعاملات اجتماعی , کیفیت فضایی , پیاده مداری.