علی حیدری - دانشجوی کارشناسی ارشد، مهندسی عمران، گرایش راه و ترابری، موسسه آموزش عالی صائب، ابهر، ایران.

آسیب های اجتماعی از مهم ترین پیامدهای مختلف امنیت به شمار می روند و سکونتگاه های غیررسمی ازجمله مستعدترین مکان های شهری برای بروز ناامنی اجتماعی هستند. این نواحی دارای چالش های متعددی از جمله آسیب پذیری، جرائم، ناامنی، نبود عدالت فضایی و اجتماعی، اقتصادی و محیطی هستند که باعث گسترش ناامنی اجتماعی در شهرها خواهند شد. از آنجا که حاشیه نشینی و اسکان غیررسمی خاص کشور ما نیست، تلاش های مربوط به حل آن سابقه زیادی دارد. این تلاش ها از یک جهت درپی نادیده گرفتن و تلاش برای نابودی این اجتماعات است و در سوی دیگر بدنبال ارائه مسکن، امکانات و شرایط زندگی به آنان بوده است. حاشیه نشینان کسانی هستند که در شهرها زندگی می کنند ولی به دلیل مجموعه عواملی نتوانسته اند جذب نظام اقتصادی، اجتماعی شهر شوند و به عنوان یک شهروند از امکانات و خدمات شهری بهره مند گردند. حاشیه ها اغلب دارای فرهنگ نابارور بوده و به مناطق جرم خیز و مشکل زا تبدیل می شوند. نظریه پردازان غربی اعتقاد دارند حاشیه نشینی عوارض جانبی گذار جوامع سنتی به سوی جوامع صنعتی و شهری است. امنیت اجتماعی بحث گسترده ای است که مطالعه آن در مناطق حاشیه نشین نیاز به مطالعه حوزه های مختلف علوم اجتماعی و رفتاری دارد از اینرو پژوهش حاضر در صدد آن است که این موضوع را بصورت همه جانبه در مناطق حاشیه نشین مورد بحث و بررسی قرار داده و راه کارهایی برای آن پیشنهاد نماید.

سکونتگاه های غیررسمی، امنیت اجتماعی، احساس امنیت اجتماعی، حاشیه نشینی.