حسین کمیلی ثانی
اشرف السادات حکیم
مریم سهرابی خواه
فرانک جعفری جعفری
محمد حسین حقیقی زاده

آموزش بالینی را می توان فعالیت تسهیل کننده ی یادگیری در محیط بالینی دانست که در آن مربی بالینی و دانشجو به یک اندازه مشارکت دارند و هدف از آن، ایجاد تغییرات قابل اندازه گیری در دانشجو برای انجام مراقبت های بالینی است. این مطالعه ی توصیفی-مقطعی، بر روی کلیه ی دانشجویان پرستاری (۶۴ نفر) سال چهارم، با استفاده از پرسش نامه ای پایا و روا با هدف بررسی و تحلیل چالش های آموزش پرستاری در عرصه ی بالین در حیطه های اهداف و برنامه های آموزشی، مربی، محیط آموزشی، برخورد با دانشجو، نظارت و ارزشیابی انجام شده است. داده ها با استفاده از نسخه ی ۱۹ نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این پژوهش، اکثر واحدهای مورد پژوهش ۶/۵۳ درصد مونث، ۸/۷۶ درصد مجرد، سن دانشجویان در این پژوهش، ۲۲-۲۴ سال، ۸/۵۱ درصد ترم ۸، ۲/۴۸ درصد ترم ۷ و ۴/۷۷ درصد دارای معدل بین ۱۴ تا ۱۷ بودند. حیطه ی مربی بیشترین درصد مطلوب (۱/۴۸ درصد) و حیطه ی محیط آموزشی و حیطه ی نظارت و ارزشیابی بیشترین درصد نامطلوب (۹/۵۱ درصد) را به خود اختصاص دادند. به طور کلی، ۹/۳۳ درصد وضعیت آموزش بالینی مطلوب، ۵/۶۲ درصد متوسط و ۶/۳ درصد نامطلوب ارزیابی گردید. در مطالعه ی حاضر، اکثریت دانشجویان وضعیت آموزش بالینی را متوسط عنوان نمودند. بنابراین با توجه به نتایج حاصله، بهبود امکانات و تجهیزات محیط بالینی و بازنگری ابزارها و فرآیندهای ارزشیابی توصیه می شود.

چالش, آموزش پرستاری, عرصه ی بالین