راضیه ابراهیمی - پژوهشگر و نویسنده شهرداری تهران - کارشناس ارشد مدیریت گرایش توسعه منابع انسانی دانشگاه پیام نور مرکز تهران غرب - ایران

هویت شهری نشان دهنده فرهنگ شهرنشینان است، بافت فرسوده تاریخی به عنوان هویت و تبلور فرهنگ هر شهر می باشد. هویت نه بعنوان "پوسته و امری الحاقی" بلکه به مثابه "نمود حقیقت و تظاهر آن" از شروط اساسی تداوم حیات اجتماعی-کالبدی شهر است. هویت شهر تبلور تاریخ و تمدن اجتماعی است که در آن زندگی می کند و حاصل سالهای طولانی اندیشه ورزی و تلاش گوناگون انسانی است که محیط شهری را شکل بخشیده اند. این معنای هویت شهری، دارای ظرفیت بالایی است که کارکردهای اجتماعی مفیدی را برای ادامه حیات شهری می تواند بوجود آورد. بنابراین، حفظ آن در زمان بهسازی و نوسازی مورد تاکید می باشد. بافت های فرسوده از نظر اجتماعی و اقتصادی دارای مشکلات عدیده ای برای ساکنین و همچنین برای مسولان شهری است لیکن با تدوین برنامه های صحیح جهت نوسازی و بهسازی این نوع بافت ها نه تنها به حل مشکلات منجر خواهد شد بلکه فرصتی مناسب برای توسعه پایدار شهری در زمینه های اجتماعی و اقتصادی خواهد شد. باستان شناسی که بر روی دوره های ماقبل تاریخ کار می کنند، به تعبیرهای آبادی، ده و گاهی به گونه ای غیرمنطقی، قصبه را در این زمینه غیرشهری به کار می برند و به طور معمول تعبیر شهر را فقط برای جوامع شهری استفاده می کنند. در این مقاله به بهسازی و نوسازی و حفظ هویت محیط شهری در جهت ارتقاء زیبایی شهر میپردازیم.

کلمات کلیدی: بهسازی و نوسازی، حفظ هویت، محیط شهری، زیبایی شهر