مدل ساختاری روابط بین کیفیت زندگی با رضایت زندگی زناشویی به واسطه بهزیستی معنوی و تاب آوری در بین زوجین شهر مشهد

هدف مطالعه حاضر آزمون مدل ساختاری روابط بین کیفیت زندگی با رضایت زندگی زناشویی به واسطه بهزیستی معنوی و تابآوری در بین زوجین شهر مشهد بود. روش مطالعه حاضر توصیفی بر اساس همبستگی بود که روابط بین متغیرها از طریق تحلیلمسیر آزمون شدند. جامعه آماری مطالعه حاضر شامل کلیه زوجین شهر مشهد بودند که از طریق روش نمونه گیری در دسترس و بهصورت آنلاین تعداد ۲۱۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. در مطالعه حاضر از پرسشنامه های کیفیت زندگی سازمان بهداشتجهانی ) ۱۹۹۶ (، مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون ) ۲۰۰۳ (، پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ ) ۱۹۸۹ ( و پرسشنامه سلامتمعنوی پولوتزین و الیسون ) ۱۹۸۲ ( استفاده شد. یافته های آماری بر اساس آزمون مدل نشان داد که کیفیت زندگی با ضریب ) ۳۷ / ۰ )بر تاب آوری اثر مستقیم دارد، همچنین اثر مستقیم کیفیت زندگی بر بهزیستی معنوی ) ۴۵ / ۰( می باشد، اثر مستقیم بهزیستیمعنوی بر رضایت زناشویی نیز ) ۲۹ / ۰( و اثر مستقیم تاب آوری بر رضایت زناشویی نیز ) ۱۸ / ۰ ( می باشد. اثرات غیر مستقیم نیز نشان دادند که کیفیت زندگی بر رضایت زناشویی با ضریب ) ۱۹ / ۰( به واسطه بهزیستی معنوی و تاب آوری معنی دار می باشد. نتایج نشاندادند که اثر بخشی کیفیت زندگی بر رضایت زناشویی غیر مستقیم بوده و به واسطه متغیرهای هیجانی و شناختی صورت می گیرد.

Keywords:

کیفیت زندگی , رضایت زندگی زناشویی , بهزیستی معنوی , تاب آوری