سپیده پرتوی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا
مهدی کارگر - استادیار فرهنگ و زبانهای باستانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا

سنایی و مولوی دو تن از شاعران بزرگ ادب فار سی می با شند که آثار عرفانی سترگی در ادبیات فار سی پدیدآورده اند. سنایی شاعر و عارف قرن ششم، بزرگترین قصیده سرای ادب فارسی می باشد که از پایه گذاران ادبیاتمنظوم عرفانی است و مولوی شاعر غزل سرای قرن هفتم می باشد که غزل عرفانی را به اوج کمال رساند. اینپژوهش به روش توصیفی- تحلیلی با برر سی محتوایی حکایات با مضمون مشترک دو اثر بزرگ حدیقه سنایی ومثنوی مولوی، میزان تاثیرپذیری مولوی از سنایی و دخل و ت صرفات مولوی در حکایات را مورد مطالعه قرار دادهاست. نتیجه اینکه سنایی توانسته است تاثیر چشمگیری در شکل گیری و خلق شاهکار عرفانی فارسی یعنی مثنویداشته باشد. مولوی با دریافت نکاتی عرفانی در حدیقه، نظیره گویی هایی به همان سبک اما به لحاظ داستان پردازیقدرتمندتر ارایه داده است. علاوه بر داستان پردازی قوی در مثنوی که نشات گرفته از هدف پردازنده آن برایقابل فهم تر کردن مفاهیم عرفانی برای خواننده ا ست، مولی دخل و ت صرفاتی برای ملموس کردن و حقیقی جلوهدادن حکایات انجام داده است. از ویژگی های برجسته مثنوی باز بودن پایان حکایت است که نتیجه گیری را برعهده مخاطب گذاشته است و حتی میتوان چندین نتیجه برای حکایات در نظر گرفت.

مقایسه محتوایی، حدیقه سنایی، مثنوی مولوی