صدیقه ظهرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات ، گرایش آموزش زبان فارسی ،دانشگاه فرهنگیان شیراز
لیلا رستگارنیک - دکترای ادبیات فارسی ،استاد گروه زبان و ادبیات فارسی ،دانشگاه فرهنگیان شیراز

عشق در مکتب عارفان جایگاهی والا دارد. عشق ورزی نسبت به خداوند، زیبا دیدن معشوق ازلی و شایسته محبت دیدن او، مهمترین درسی است که می توان در مکتب عرفانی آموخت. عشق اساس کلام مولاناست. مثنوی با سر عشقی که در نی دمیده شده آغاز می شود و در جان آدمی رخنه می کند و با عشق به انجام می رسد، چرا که از دل جانب دل روزنه است. با توجه به جایگاه عشق در مثنوی مولوی نگارنده این پژوهش کوشیده است تا به شیوه توصیفی و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و استخراج ابیاتی با مضمون عشق از حکایت طوطی و بازرگان مثنوی مولوی، به بازتاب عشق و توصیف آن در این حکایت بپردازد و ابیاتی از این حکایت که مضمون عشق الهی و سیر و سلوک ع ارفانه دارد را مشخص نموده تا شاید بتواند به کام تشنه خود و ره جویان حق، جرعه ای از عشق الهی موجود در بحر بیکران سخن مولانا بپوشاند و آن را چراغ راهی برای کشف نیازهای معنوی عمیقی که در جانها رخنه کرده قرار دهد.

عشق الهی ،مولوی، طوطی و بازرگان