آرش نصیری - دانشجوی کارشناسی ارشد ادبیات فارسی گرایش آموزش زبان فارسی دانشگاه فرهنگیان شیراز
لیلا رستگارنیک - استاد گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فرهنگیان شیراز

نقد نو دیگر متنی نیست که به بیان کم و کاست های یک اثر ادبی بپردازد بلکه وگاه منتقد پذیرفت که یک اثر فاخر است با واکاوی آن و بسته به نظریاتمتنوع علوم انسانی و ادبی، گونه های دیگر زیباشناسی و مفهوم و معانی در ساختار اثر به مخاطب معرفی می کند. هر اثر ادبی برآمده از خودآگاه و ناخودآگاهشاعر و همچنین وضع حال شاعر و بار فرهنگی و اجتماعی زندگی شاعر است که در شعرهای وی تجلی یافته اند. از این رو میشود با واکاوی دقیق لغات وارتباط بین واژگان به پیوستگی و انسجام بیشتری در متن رسید که سبب درک عمیق تر و جذاب تر از هر شعر می شود. به بیان دیگر منتقد میکوشد ارتباطبین مفهوم واژگان را بیابد که چگونه بر خودآگاه و ناخودآگاه مخاطب اثر می گذارد.در این نوشتار سعی بر آن است تا با خوانشی شرح گونه بر اساس نظریه هرمنوتیک به واکاوی رابطه بین واژگان و معنا و همچنین رابطه عمودی، به تحلیلحکایت، آنگونه که در ذهن مخاطب تداعی میشود پرداخته شود. البته نگارنده برای ورود به متن جدا از هرمنوتیک نیم نگاهی به روش ورود به متن «فرمالیستی های روسی» دارد تا مشخص شود تا چه اندازه اگر کسی از عرفان اسلامی آگاهی نداشته باشد باز میتواند بسته به متن اثر همان تفاسیر عرفانی که اغلب در باب مولاانا نوشته اند در ذهن مخاطب تداعی کند یا به بیان دیگر چقدر بین اجزا و معنای شعر ارتباط است و این ارتباط بین اجزای شعر می تواند در ذهنمخاطب نگرش عرفانی مد نظر مولانا تداعی کند؟

قد نو، خوانش متن محور،هرمنوتیک، پیرفت روایت، مولانا، محتوا، مثنوی