کامیلیا مقدمی - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هشتگرد، البرز، ایران
مریم شعبانی - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد هشتگرد، البرز، ایران
موسی خلفی - گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

مقدمه و هدف: تمرین هوازی نقش موثری در بهبود اختلالات قلبی-متابولیکی مرتبط با سالمندی و سندروم متابولیک دارد؛ با وجود این نقش این نوع تمرینات بر فاکتور تمایز رشدی ۱۵ (GDF-۱۵) به عنوان بیومارکر جدید پیش گویی کننده اختلالات قلبی درک نشده است. از این­رو، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین هوازی بر سطوح سرمی GDF-۱۵ و شاخص مقاومت به انسولین در زنان سالمند مبتلا به سندروم متابولیک بود. موارد و روش­ها. ۲۴ زن سالمند مبتلا به سندروم متابولیک (سن: ۰۸/۴±۳۷/۶۵، وزن: ۵۶/۶±۹۸/۸۸، BMI: ۴۷/۱۴±۱/۳۴) به طور تصادفی به دو گروه تمرین هوازی (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) تقسیم شدند. پروتکل تمرین هوازی به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هر هفته با شدت ۵۰-۶۵ درصد ضربان قلب ماکزیمم اجرا شد. نمونه­های سرمی برای اندازه گیری انسولین، گلوکز و GDF-۱۵ به روش الایزا در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفت. نتایج. نتایج تحلیل داده­ها نشان داد که تمرین هوازی منجر به کاهش معنی دار GDF-۱۵ نسبت به گروه کنترل شد (۰۵/۰˂P < /span>). همچنین، تمرین هوازی با کاهش معنی داری گلوکز سرمی و مقاومت به انسولین همراه بود (۰۵/۰˂P < /span>)، در حالی که تاثیر بر انسولین سرمی نداشت (۰۵/۰˃P < /span>). نتیجه گیری. به نظر می رسد که تمرین هوازی نقش موثری در کاهش GDF-۱۵ سرمی داشته باشد که ممکن است به واسطه بهبود شاخص­های متابولیکی و به دنبال آن، کاهش نیاز جبرانی به GDF-۱۵ باشد.

تمرین هوازی, GDF-۱۵, مقاومت به انسولین, سندروم متابولیک, سالمندی