تاثیر تیمار مزمن با کافئین بر پاسخ شاخص های قندی و حساسیت انسولینی موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوسین

مقدمه و هدف: برخی مطالعات عنوان کرده اند که مصرف حاد کافئین در افراد سالم موجب کاهش در حساسیت انسولینی و تغییر در هومئوستاز قندی به سمت هیپرگلایسمی می گردد. لذا، هدف از این پژوهش بررسی تیمار مزمن کافئین بر پاسخ شاخص های قندی و حساسیت به انسولینی در سرم موش های دیابتی نوع دو بود. مواد و روش ها: در طرحی نیمه تجربی، ۳۰ سر موش صحرایی نر بالغ ویستار با دامنه سنی ۳-۲ ماه و وزنی ۳۰۰-۲۵۰ گرم به طور تصادفی در ۳ گروه همگن ۱۰ سری شامل: کنترل سالم (C)، کنترل دیابتی (D: رژیم غذایی پرچرب در ترکیب با تزریق درون صفاقی تک دوز استرپتوزوسین به میزان ۳۵ mg.kg-۱) و دیابتی با مکمل (D+CA: تزریق درون صفاقی کافئین خالص به میزان ۷۰ mg.kg-۱ در ۵ روز هفته بمدت ۸ هفته) تقسیم شدند. ۴۸ ساعت پس از آخرین وهله تجویز کافئین میزان سرمی گلوکز و انسولین ناشتا و شاخص HOMA-IR و QUICKI اندازه گیری شد. از تجزیه و تحلیل واریانس یک طرفه برای بررسی تفاوت های آماری استفاده گردید. نتایج: نتایج حاکی است که القاء دیابت نوع دو موجب افزایش معنی دار در سطوح گلوکز و انسولین ناشتای سرم می گردد (۰۰۱/۰=P). در حالیکه، تجویز کافئین باعث تشدید در میزان شاخص های قندی سرم افزایش یافته در مقایسه با دیگر گروه ها شد (۰۰۱/۰=P). همچنین، شاخص HOMA-IR و QUICKI به ترتیب در گروه های دیابتی شده به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری پیدا نمود (۰۰۱/۰=P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه می توان نتیجه گرفت، احتمالا تیمار مزمن کافئین دارای اثرات مخرب بر هومئوستاز قندی و شاخص حساسیت انسولینی ناشی از دیابت نوع دو می باشد.

Keywords:

کافئین , انسولین , دیابت نوع دو , رژیم پرچرب , استرپتوزوسین