سعیده طبیبی راد - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
حسین عابدنطنزی - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
حجت الله نیک بخت - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
فرشاد غزالیان - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
ماندانا غلامی - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-۱ و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع ۲ بود. مواد و روش ها: ۳۰ زن دیابتی ۳۵-۵۰ ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (۱۰ نفر) و تمرین هوازی (۱۰ نفر) و تمرین مقاومتی (۱۰) تقسیم شدند. ۲۴ ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیش آزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت ۸ هفته، ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ تا ۶۰ دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت ۸ هفته و ۲۴ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجددا ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<۰.۰۵ تحلیل شد. نتایج: تحقیق حاضر نشان داد بین تاثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=۰.۹۲۲) اما بین تاثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-۱ تفاوت معنی داری وجود دارد (P=۰.۰۰۱). نتیجه گیری: تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-۱ باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تاثیر بیشتری دارد.

تمرین هوازی, تمرین مقاومتی, زنان چاق, دیابت نوع دو, GLP-۱