تاثیر برنامه آموزشی بر اضطراب مادران کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱

مقدمه و هدف: شایع ترین بیماری غدد درون ریز دوران کودکی و نوجوانی دیابت نوع یک یا وابسته به انسولین می باشد. مادران به خاطر تزلزل در نقش مادری و آینده ی کودک به طرز خاصی دلواپس و نگران  می باشند. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تاثیر برنامه آموزشی بر اضطراب مادران کودکان مبتلا به دیابت نوع ۱انجام شد.  روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی که بر روی ۴۰ مادر دارای کودک  دیابتی نوع ۱ به صورت پیش آزمون – پس آزمون انجام شد. پژوهشگر با حضور در محیط پژوهش و جلب مشارکت مادران و داشتن معیارهای ورود به مطالعه به روش نمونه گیری مبتنی بر هدف واحدهای پژوهش را انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار می داد. تعداد جلسات بر اساس نیاز و شرایط مادر بیمار حداقل سه جلسه و با فاصله زمانی یک روز در میان به مدت ۳۰دقیقه در نظر گرفته شد. ابزار جمع آوری اطلاعات را پرسشنامه دو بخشی اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه اضطراب آشکار  اشپیل برگر۴۰ سوالی تشکیل داد. روایی و پایایی پرسشنامه در مطالعات مختلف تایید شده است.داده های به دست آمده به کمک نرم افزار spss نسخه۲۱ به کمک آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معناداری در این مطالعه ۰۵/۰ مد نظر است. یافته ها: تحلیل داده­ها نشان داد که دو گروه از نظر سن کودک، جنس، سن مادر, تحصیلات مادر, تعداد فرزند و مدت ابتلا به بیماری دیابت تفاوت معناداری با یکدیگر ندارند. میانگین نمره ابعاد و نمره کل اضطراب نمونه­های مطالعه درگروه مورد  بعد از مداخله  نسبت به قبل از مداخله بهبود یافته بود . اما این تفاوت معنادار نبود. نتیجه گیری: مادران کودکان مبتلا به دیابت در گروه مداخله پس ازآموزش نمره کمتری از اضطراب و ابعاد آن نسبت به قبل آموزش داشتند. به عبارت دیگر مداخله انجام گرفته باعث بهبود نمره اضطراب مادران شده است. با توجه به نتایج می توان پیشنهاد کرد که در شروع بستری کودکان در بخش، نیاز های آموزشی آنها و مادرانشان بررسی شود و محتوای آموزشی بر اساس آن تهیه و تنظیم شود، تا باعث کاهش اضطراب مادران شود.  

Keywords:

Anxiety , Children , Mothers , Training , Type I diabetes. , اضطراب. آموزش , مادران , کودکان. دیابت نوع۱.