تبیین پارادایم ارزشی تصمیم گیری در مدیریت بر مبنای مهندسی بینش عقلانی و قاعده «لاضرر«

حوزه تصمیم گیری در مدیریت از موضوعات نقشپرداز بین رشته ای می باشد که با توجه به اهمیت آن در سرنوشت سازی در پیشرانی جامعه دانش بنیان با محوریت آموزش و پرورش مورد توجه محققان قرار گرفته است. صراحت آیات در زمینه تصمیم گیری بر این مهم تاکید می کند که تصمیمات باید بر پایه مهندسی بینش عقلانی و مهندسی بر مبنای زیر ساخت های فرهنگی استوار با تاکید بر مصلحت اندیشی و اجتناب از ضرر فرد، سازمان و جامعه باشد؛ براین اساس، هر زمان تصمیمی با جامع نگری و مشورت گرفته شد، باید اجرا شود و به هیچ وجه نقض نگردد؛ زیرا که موجب سستی و بی اعتمادی مدیریتی می شود که این نگرشگری جزء لاینفک در حقوق اسلامی و علم مدیریت به شمار می آید. علهذا یکی از مشکلات تصمیم گیری، وجود نداشتن معنای صحیحی از مصلحت و ضرر در اندیشه های مدیران و عدم توجه به پارادایم اسلامی و اولویت بخشی به بعد معنوی در معیت تحقق بعد مادی است. لذا تصمیمات مدیریتی اخذ شده تنها در این صورت امکانپذیر است که مصالح سه سطح، فرد و سازمان و جامعه در دو بعد مادی و معنوی با یکدیگر تزاحم و تناقض نداشته باشد. نگارنده با هدف تبیین الگوی ارزشی تصمیم گیری در مدیریت بر مبنای قاعده «لاضرر» به روش توصیفی- تحلیلی قصد دارد تا کاربست قاعده مصلحت و لاضرر را در نحوه تصمیم گیری اسلامی- ایرانی مشخص نماید.

Keywords:

تصمیم گیری , مصلحت , لاضرر , علم مدیریت , حقوق اسلامی