فاطمه کاظمی - کارشناس ادبیات فارسی،آموزش و پرورش کوهمره نودان

با توجه به بررسی ادبیات عرب از دوره های قبل از دوره صفویه تا دوره صفویه و تا دوره صفویه وضعیت این ادبیات روشن می گردد ازاین روست که از قرن ۷ قمری به بعد، خاصه پس از حمله مغول، دیگر ادبیات عرب جایگاه پیشین را در ایران بازنیافت ،هر چند کهپیوسته ابزار گریز ناپذیر کاتبان و شاعران و نیز زبان اول حوزه های علمی دینی باقی ماند. جای تحقیقی گسترده در احوال و بهخصوص شیوه های آموزشی زبان عربی در مدارس و مساجد ، مکتب خانه ها طی ۷ قرن اخیر باقی است. نکته مهم دیگری که به توجهو تحقیق نیاز دارد، انگیزه ادیبان و دانشمندان ایرانی به نگارش آثاری به فارسی یا ترجمه آنها از عربی است. این نویسندگان ودانشمندان وقتی خود را ناچار میدیدند که از زبان فاخر عربی که مایه مباهات و فخر فروشی بود،به فارسی روی آورند، گویی دچاردغدغه خاطر میشدند و علل آن را ابراز می داشتند. مهمترین و عمومی ترین انگیزه های اینان بدین قرار است : رواج زبان فارسی دریک ناحیه؛ خواست امیر از امیران؛ بی اطلاعی توده مردم یا بزرگان کشور از دقایق زبان عربی؛ توجه به فایده عام یک اثر؛ آموزش زبانعربی؛ بی رغبتی مردم به زبان عربی .باید اذعان نمود از آن جهت این موضوع اهمیت دارد که کمتر شخصی ادبیات عرب این زمان را مورد تحلیل قرار داده است . در اینزمان ادبیات عرب به نوعی دارای نقصان شده است چرا که از طرفی سلاطین به نوعی مخالفت خود را با ترویج ادبیات عرب اظهارداشته اند و از طرفی شاهان ایرانی زنده نگاه داشتن ادبیات فارسی را در اذهان خود پرورش می دادند. پس انگیزه بیشتر من جهتانتخاب موضوع فوق ارتباط کاری،تحصیلی و بررسی وضعیت ادبیات عرب در آن زمان میباشد لذا بر آن شدم که موضوع رابررسی نمایم.

کزبان، ادبیات، عرب،ایران