مروری بر آلودگی پرندگان به مایکوتوکسین های ارگوت، زیرالنون، تریکوتسن، مونیلیفورمین وفومونیسین

مایکوتوکسین ها متابولیت های ثانویه سمی برخی از قارچ های رشته ای می باشند و از نظر ساختمانی ملکول های نسبتا کوچکیداشته و به همین دلیل به طور معمول بوسیله سیستم ایمنی انسان و دام ها شناسایی نمی شوند. ذکر این موارد تاییدی بر بیماریزا بودن مایکوتوکسین ها می باشد. در این مقاله به بررسی منابع اصلی مایکوتوکسین ها، پاسخ پرندگان به دریافت این سموم ودر نهایت رویکردهای کنترلی آن در خوراک طیور پرداخته می شود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان می دهد که مسائل مربوطبه مایکوتوکسین ها با رویکرد بخشی قابل حل نیست بلکه نیازمند رویکردی جامع با در نظر گرفتن تمامی مراحل کشت تا ورودبه مزرع ه می باشد. همچنین طیف وسیعی از انواع روش های شیمایی، فیزیکی و بیولوژیکی پیش نیاز اساسی جهت کنترل ، کاهشو حذف مایکوتوکسین ها در خوراک می باشد.

Keywords:

پرندگان , دامپزشکی , سموم قارچی , سیستم ایمنی , مایکوتوکسین