سمیه عجم - دانشجو دانشگاه پیام نور مشهد

تا چند سال اخیر موضوع گزارشگری اجتماعی و زیست محیطی در شرکت ها تا حد زیادی نادیده گرفته میشد. وجود و ارائه ی گزارشات اجتماعی و زیست محیطی در یک شرکت، شهرت آن شرکت را افزایش میدهد. دولت ها برنامه های تشویقی متعددی را برای افشاء مسئولیت اجتماعی و زیست محیطی در شرکت ها فراهم می آورند. هنگامی که انگیزه های ارائه ی گزارشات مسئولیت اجتماعی و زیست محیطی با سیاست های شرکت ها همسو شود، اولویت های آنها نیز جهت کاهش ریسک و تصمیمات حسابداری همسو میشود. در نتیجه حس اعتماد افزایش، درگیری ها کاهش و ارتباط بین مدیران و سهامداران با سهولت تر خواهد بود. بنابراین اختلافات بین دولت ها و شرکت ها کاهش و در نهایت کیفیت صورتهای مالی افزایش مییابد. پژوهش حاضر کوشیده است اثر ساختار مالکیتی و سرمایه ی فکری بر گزارشگری اجتماعی و زیست محیطی را مورد بررسی قرار دهد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر تمامی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران انتخاب شد و بر اساس شرایط نمونه گیری ، تعداد ۹۶ شرکت به عنوان نمونه ی آماری انتخاب و طی ۶ سال مالی بین ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۹ با استفاده از روش رگرسیون چند متغیره بررسی گردید . نتایج بررسی فرضیات پژوهش حاکی از آن است که مالکیت نهادی تاثیری منفی و معکوس بر گزارشگری اجتماعی و محیطی داشته است. همچنین سرمایه ی فکری رابطه ای مثبت بر گزارشگری اجتماعی و محیطی دارد. علاوه بر این سرمایه ی فکری رابطه ی بین مالکیت نهادی و گزارشگری اجتماعی و زیست محیطی را به طور مثبت تعدیل کرده است.

ساختار مالکیتی، سرمایه ی فکری، گزارشگری اجتماعی و زیست محیطی