مسعود کمالی

در طول همه گیری کرونا، فضاهای سبز شهری (UGS) به عنوان یک ابزار انعطاف پذیری که می تواند رفاه و سلامتعمومی را در شهرها حفظ یا افزایش دهد، اهمیت پیدا کرده است. با این حال، چندین شهر شاهد کاهش نرخ استفاده از UGS درطول شرایط اضطراری بهداشتی، به ویژه در میان گروه های آسیب پذیر مانند زنان بوده اند. این تحقیق ، موانع اصلی دسترسی زنانبهUGS را در طول همه گیری ۱۹COVID- در شهرشیراز بررسی میکند. ما یک رویکرد ترکیبی متوالی را به کار بردیم که در آننتایج یک نظرسنجی توزیع شده از طریق رسانه های اجتماعی بین زن ان ۱۸ ساله و بالاتر برای ایجاد مصاحبه های نیمهساختاریافته با ۲۱ زن استفاده شد. یک سال بعد، ، تداوم مضامین از طریق گروه های متمرکز با همان گروه از زنانی که درمصاحبه ها شرکت کردند، ارزیابی شد. نتایج ما نشان میدهد که (۱) ممنوعیت دسترسی به برخی از UGS در ماه های اولهمه گیری تاثیر منفی بر دسترسی زنان به UGS در محله های حاشیه نشین داشته است. (۲) برای زن ان، مفهوم کیفیت و ایمنیUGS، از جمله سطح امنیتی خیابان های اطراف، در هم تنیده شده است. و (۳) زنانی که در محله های منسجم اجتماعی زندگیمی کنند نشان دادند که از UGS به میزان بیشتری استفاده می کنند. یافته های ما نشان می دهد که در حالی که مداخلات طراحیمی تواند بر تمایل زنان به استفاده از UGS با بهبود ایمنی و راحتی آنها تاثیر بگذارد، اما برای دستیابی به برابری کامل در دسترسیبه UGS کافی نیست.

جنسیت؛ فضاهای سبز؛ ؛ کیفیت؛ ایمنی؛ روش های ترکیبی؛ برابری اجتماعی