بررسی ارتباط متغیرهای جمعیت شناختی با احساس گرفتاری در مادران دارای فرزند مبتلا بهاختلال روانی

پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط بین متغیرهای جمعیت شناختی با احساس گرفتاری در مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی در بیمارستانهای منتخب شهر تهران در سال ۱۳۹۸ انجام گرفت. پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه ی مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال روانی مراجعه کننده به بیمارستانهای منتخب شهر تهران در سال ۱۳۹۸ میباشد که از میان آنها تعداد ۱۹۴ نفر به صورت مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه احساس گرفتاری گیلبرت و آلن بود. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری Stata نسخه ۱۳ و آزمونهای ،t-test ضریب همبستگی اسپیرمن تحلیل واریانس و رگرسیون خطی چندگانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گفت. یافته ها نشان داد سطح اجتماعی اقتصادی دارای رابطه معکوس و معناداری با احساس گرفتاری داشت. همچنین سطح پایین تر تحصیلات پدر دلالت معنادار بر سطح بالاتر نمره احساس گرفتاری بود. علاوه بر این هر چه سن کودک مبتلا به اختلال روانی پایین تر ،بود نمره احساس گرفتاری در مادران نیز بیشتر بود. در نتیجه گیری کلی از پژوهش حاضر میتوان بیان کرد که احساس گرفتاری بالا موجب کاهش سازگاری روانشناختی شده که در نهایت بر روی کیفیت مراقبت از کودک بیمار و سیر بیماری وی تاثیر خواهد گذاشت توصیه میشود مشاوران و درمانگران در مراکز درمانی احساس گرفتاری را بویژه در مادران با سطح اجتماعی اقتصادی پایین، دارای فرزند مبتلا به اختلال روان با سن پایین تر و همسران دارای سطح تحصیلات کمتر ارزیابی کرده و از تکنیک های موثر شناخته شده مانند درمانهای فراتشخیصی جهت کاهش احساس گرفتاری آنان بهره بگیرند.

Keywords:

احساس , گرفتاری , مادران متغیرهای جمعیت شناختی , اختلال روانی