حکم ربا از منظر فقه امامیه

با بررسی مفهوم واژه «ربا» مشخص شد که ربا به معنای فزونی و زیاد می‎باشدو. در اصطلاح شرع به معنای افزودن به اصل سر مایه از دوجنس متساوی در کیل و وزن و یا شرط زیادی در قرض می‎باشد. ربا به دو قسم معاملی و قرضی تفسیم گردید. ربای معاملی تنهای در اجناس مکیل و موزون تحقق می‎یابد ولی ربای در قرض در همه ای اجناس پیش می‎آید. در ربای معاملی اتحاد در جنس و مکیل و موزون شرط است ولی در ربای در قرض مشروط به چیزی نیست. در ربای قرضی تنها مقدار زیادی حرام است و قرض گیرنده مالک مال قرض می‎شود. ولی در ربای معاملی اصل معامله باطل است. هیج‎گونه نقل و انتقالی صورت نگرفته است و عوضین همچنان در ملک صاجب است باقی است.

Keywords:

ربا , فقه , امامیه