مقایسه روش های پارامتریک و روش امتیازدهی منطقی ترجیحی (LSP) در ارزیابی قابلیت و تناسب اراضی برای زراعت های آبی در منطقه آبیک قزوین

کشاورزان و محصولات کشاورزی با خطرات زیادی از جمله آب وهوای نامساعد، آفات، بیماری ها و تغییر در قیمت محصولات، قوانین و مقررات مواجه هستند. اولین قدم در مدیریت و به حداقل رساندن بسیاری از این خطرات اغلب انتخاب محصولات مناسب برای مناطق زیر کشت است؛ بنابراین، دانستن اینکه آیا این اراضی برای یک محصول خاص مناسب است یا خیر، می­تواند موفقیت یا شکست استراتژی های کشاورزی را تعیین کند. ارزیابی چندمعیاره (MCE) یکی از روش های آنالیز مکانی است که می­تواند به ارزیابی اراضی کمک کند. هدف از این مطالعه بسط دادن روش های استاندارد MCE  بر پایه GIS، با استفاده روش امتیازدهی منطقی ترجیحی(LSP)  برای ارزیابی اراضی است تا در کنار بررسی معیارهای متعدد برای ارزیابی اراضی و انطباق آنها، از تلفیق خصوصیات شیمیایی و فیزیکی با مسائل اجتماعی و اقتصادی بتوان به یک ارزیابی اراضی کامل­تر دست یافت. در این تحقیق، به دو روش پارامتریک و امتیازدهی منطقی ترجیحی ارزیابی اراضی انجام شد. منطقه موردمطالعه در محدوده کرج- قزوین، شهرستان آبیک قرار گرفته است. در منطقه ۶۰ خاک رخ حفر، نمونه­برداری شد و آزمایش های مربوطه انجام شد. بررسی درجه تناسب اراضی برای کشاورزی به طوری که علاوه بر خصوصیات خاک و اراضی، مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی هم مطرح باشد، برای این منطقه انجام شد. نقشه های تناسب اراضی برای هر دو روش پارامتریک و LSP تهیه شد. روش LSP با استفاده از تعداد بیشتری از پارامترها، ارزیابی دقیق تری را ارائه داد و ۲۵/۳۱ درصد از اراضی برای کشت گندم، جو، ذرت دارای تناسب عالی بودند. بر اساس روش پارامتریک برای گندم ۲۸%، برای جو ۳۶% و برای ذرت ۲۰% از اراضی برای کشاورزی مناسب بودند.

Keywords:

تناسب و قابلیت اراضی , روش پارامتریک , روش LSP , FAO