عاطفه فرج الهی - دانشجوی دکترای گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد مرند، دانشگاه آزاد اسلامی، مرند، ایران
محمد رضا پورمحمدی - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
رحیم حیدری چیانه - دانشیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری ، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
داود مختاری - استاد گروه ژئومورفولوژی دانشکده برنامه ریزی و علوم محیطی ، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

مقوله زیست پذیری نه تنها از مهم ترین و موثرترین رویکردهای نوین در برنامه ریزی شهری و شهرسازی برای دستیابی به شهر پایدار است بلکه پارادایم نوینی است برای دستیابی به اهداف توسعه پایدار شهری، که خود پیش شرط کلیدی در تبدیل فرایند شهرنشینی به شهرگرایی می باشد به همین منظور یکی از رویکرها در جهت ارتقاء کیفیت زندگی، رویکرد زیست پذیری می باشد. زیست پذیری از جمله رویکردهایی است که به دنبال ایجاد یک محیط امن و سالم برای جوامع انسانی است. تحقیق حاضر نیز با درک اهمیت این موضوع، مناطق دهگانه آن را بصورت تطبیقی و مبتنی بر روش اسنادی، میدانی- پیمایشی و نیز ابزار پرسشنامه (در دو طیف شهروندان و کارشناسان)، بررسی و تحلیل نموده است.از آزمون T تک نمونه ای در محیط نرم افزار SPSS، مدل تصمیم گیری چند شاخصه Vikor و روش تحلیل اثرات متقابل/ساختاری، با استفاده از نرم افزار MicMac برای تجزیه و تحلیل داده های گردآوری شده، استفاده نموده است. نتایج نشانگر این است که بر اساس نظرات کارشناسان و شهروندان،زیست پذیری بالاتر از متوسط (میانگین نظری۳) می باشد.شاخص زیست پذیری بر اساس نظرات شهروندان (۳.۰۴) که پایین تر از میانگین نظرات کارشناسان(۳.۲۰) در سطح شهر تبریز می باشد.

زیست پذیری, بعد کالبدی, توسعه پایدار, محیط شهری