عصمت التیام خو - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی - دانشگاه تهران

زبان را شاید بتوان شگفت انگیزترین توانایی بشر، و ارزشمندترین موهبت خداوندی به بشر دانست. اگر زبان نبود، ارتباطنبود، اجتماع نبود، و مهمتر از همه ادبیات، این ارزشمندترین هنر نوع بشر، هم نبود. اما هر زبان را مجموعه دستوراتیست وزبان فارسی هم دستور خاص خود را دارد. دستور زبان فارسی منبعث از متون نظم و نثر پارسی از گذشته های دور تا امروزاست. از جمله متون زبان پارسی مرزبان نامه سعدالدین وراوینی ست. متنی که در قرن هفتم به نثر مصنوع تحریر، و به انواعآرایشهای ادبی و نکته های گوناگون دستوری مزین شده است. کتاب مرزبان نامه را دکتر خلیل خطیب رهبر گزارشکرده تا دانشجویان و مربیان زبان فارسی را به کار آید؛ اما در توضیح و گزارش برخی نکته های دستوری دچار سهو واشتباه شده است. اگرچه استاد دانشمند نامبرده زحماتی گرانارج و شایسته ستایش در این زمینه متحمل شده، لکن اندیشهآدمی از سهو و خطا مبرا نیست. مقاله حاضر بر آن است تا این لغزشها را نشان دهد و گزارشی دوباره و درست برای آننکات ارائه کند، شاید برای دانشجویان زبان پارسی و خوانندگان متن مرزبان نامه مفید فایده باشد.

مرزبان نامه، خطیب رهبر، دستور، انواع اضافه