حمیدرضا زهره ای - استادیار گروه زبان و ادبیات عربی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد، لرستان، ایران.
روح اله بیرانوند - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد خرم آباد، لرستان، ایران.

مداحی و ستایشگری، یکی از مهمترین مضامین در ادبیات است، به عبارتی اشعار مدحی یکی از مهمترین شاخه هایادبیات به شمار میرود که از قرون سوم و چهارم هجری، در آثار شاعران مشاهده میشود و بیشتر مضامین شعری در دوراناولیه شعر فارسی، مختص مدح و ستایش است. شاعران و نویسندگان با اشعار مدحی خود در ستایش شاهان و امیران ازآنها صله و پاداش می گرفتند و از این طریق امرار معاش میکردند.در شعر عربی نخستین مدیحه ها به زمان پیامبر(ص) ودر اشعار حسان بن ثابت در مدح پیامبر بر میگردد. پژوهش حاضر در پی آن است تا به بررسی اشعار مدحی در شعر متنبیو حافظ بپردازیم. نتایج این پژوهش نشان میدهد که مدح در اشعار متنبی از جایگاه والایی برخوردار است و بیشتر دیوانایشان را اشعار مدحی شامل میشود در حالیکه اشعلار مدحی حافظ محدود است.

مدح، شعر فارسی، شعر عربی، حافظ، متنبی