لیلا کباری قطبی - دانشجوی دکتری رشته ادبیات فارسی محض، دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد، مشهد، ایران.

تصویرسازی در شعر، فرایندی است که در بستر آن، شاعر به کلمات، عناصر و اشیاء پیرامونی رنگی از حیاتمیبخشد. تصویر سازی اگرچه سابقه ای دیرین در ادبیات فارسی دارد، اما تا پیش از مشروطه عمده تصاویرششعری، عمدتا تصاویری عمومی و مشترک میان شاعرانی بوده که از سبک خاصی پیروی می کردند. اما همراهجنبش مشروطه و تحولات بعد از آن در جامعه ادبی ایرانی، شاهد ارتقاء، شخصی شدن، تحول و سیر تکاملیتصاویر شعری شاعران خصوصا در دهه های اخیر بوده ایم. بر این اساس اشعار شاعرانی چون هوشنگ ابتهاج اگرچهدر برهه ای از زمان، وامدار نگاه و اندیشه کلاسیک در خلق تصاویر است، اما با شگردهای گوناگون، صور خیال،تجلی گاه خلق تصاویر نو و تازه ای بوده است که تشبیه های زیبا و منحصر به فرد از ویژگی شاخص آنها بودهاست. عمده این تصاویر از سطح به سوی عمق حرکت کرده و از نظر مضمونی نیز متنوع بوده و نشانی از تحولاتو حوادث اجتماعی زمان زندگی شاعر دارد و اگرچه گاهی بسیار شخصی میشوند ولی می توان آن تصاویر رابرشهایی گویا از حوادث روزگار معاصر بشمار آورد.

خلق تصاویر نو، اشعار، هوشنگ ابتهاج