بررسی تاریخ تبریز عصر صفوی

تبریز به عنوان مرکز آذربایجان شرقی و یکی از مهمترین شهرهای ایران، از سابقه ی کهن فراوانی برخوردار است که در دوره های مختلف تاریخی نقش هایی چون مرکز فرمانروایی ایفا کرده است. اهمیت این شهر به گونه ی بود که کانون توجه صفویان نیز قرار گرفت. صفویان دودمانی ایرانی و شیعه بودند که در سال های ۹۰۷-۱۱۴۸ ه.ق، به مدت حدودا ۲۴۰ سال بر ایران فرمانروایی کردند. دوره صفوی از مهمترین دوران تاریخی ایران به شمار می آید، چرا که توانستند با گذشت نه صد سال از نابودی فرمانروایی ساسانیان به عنوان یک دولت متمرکز ایرانی بر سراسر ایران آن روزگار فرمانروایی نمایند. تبریز با تاجگذاری شاه اسماعیل یکم (۹۰۷-۹۳۰ ه.ق)، دوره ی جدید از تاریخ خود را به عنوان پایتخت آغاز کرده بود. تبریزی که در طول تاریخ خود با فراز و فرودهای بسیاری روبه رو بوده است. تاریخ این شهر، اشغال توسط بیگانگان و حوادث جانکاه طبیعی از جمله زمین لرزه های مهلک را تجربه کرده است. در مورد تاریخ تبریز، کتاب ها و مقالات گوناگونی از طرف اهل فضل و دانش به نگارش درآمده است که نگارنده نیز در این پژوهش وامدار تلاش این محققین بزرگ بوده است، اما در مقابل این نوشته ها، ناگفته های زیادی نیز در مورد تاریخ پربار این شهر وجود دارد. پژوهش حاضر به منظور پر کردن گوش هایی از خلا موجود در این خصوص انجام شده است. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی سعی دارد تا تاریخ تبریز را در دوره حاضر و در زمان هر یک از شاهان صفوی را بازگو کند.

Keywords:

دوره صفویه , تاریخ تبریز , شاهان صفوی