نازی دزوارئی - کارشناسی ارشد پرستاری مراقبت های ویژه نوزادان، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

عفونت های بیمارستانی در نوزادان با بستری طولانی مدت، پیامدهای رشدی نامطلوب و مرگ و میر بالا همراه است. در دهه گذشته، راهبردهای پیشگیری متعدد منجر به کاهش قابل توجهی در عفونت بیمارستانی شده است. هدف از این مطالعه بررسی عوامل موثر در کاهش عفونت بیمارستانی در بخش مراقبت ویژه نوزادان است.روش کار:در این مطالعه مرور سیستماتیک جهت جستجوی مقالات پایگاه های اطلاعاتی فارسی و انگلیسی زبان؛ پایگاه مرکز اطلاعات علمی جهاد دانشگاهی SID، مگیران و موتور جستجوی گوگل اسکالرو پاب مد Pub Med با استفاده از کلید واژه های؛ بخش مراقبت ویژه نوزادان، عفونت بیمارستانی، پیشگیری انجام شد.بحث:عفونت های بیمارستانی بقا و پیامدهای رشد عصبی نوزادان را تهدید کرده و موجب بستری طولانی تر در بخش مراقبت های ویژه نوزادان و افزایش هزینه های مراقبت می گردد. نوزادان آسیب پذیر بوده و اغلب تحت روش های تهاجمی قرار میگیرند و برای تغذیه و درمان نیازمند کاتترهای مرکزی بوده و همچنین به ونتیالتور برای پشتیبانی تنفسی وابسته اند، بنابراین پیشگیری از عفونت بیمارستانی از ضروریات ایمنی در بخش ویژه نوزادان است. کنترل و پیشگیری از عفونت بیمارستانی همواره نیازمند یک رویکرد چند رشته ای است. بهداشت دست قبل و بعد از بیمار تماس مهمترین اقدام است . استفاده از شیر مادر یکی دیگر از اقدامات ارزان و ساده است، تلاش برای تکرار خواص آنتی میکروبیال شیر مادر با استفاده از پروبیوتیک ها، پریبیوتیک ها و سینبیوتیک ها با موفقیت های متغیری روبرو شدهاند و آزمایش های مداومی برای الکتوفرین انجام گرفته، تا با استفاده از آنها میزان عفونت بیمارستانی کاهش یابد. تلاش برای افزایش سطح ایمونوگلوبولین در نوزادان نارس و کاهش عفونت های بیمارستانی با ایمونوگلوبولین های اگزوژن نشان داده نشده است . بیش از گذشته با توجه دقیق به تمام جزئیات از درج تا نگهداری ، پیشرفت هایی در کاهش بروز عفونت های مرتبط با کاتتر حاصل شده است. برخی از مراکز نرخ صفر برای چنین عفونت هایی را گزارش میکنند دیگر عفونت های بیمارستانی مانند پنومونی اکتسابی از ونتیالتور و عفونت استافیلوکوکوس اورئوس همچنان مشکل ساز هستند و عفونت با ارگانیسم های مقاوم به چند دارو همچنان پیامدهای فاجعه باری دارد. مدیریت عفونت ها بر اساس مشخصات میکروارگانیسم ها در بخش نوزادان و جامعه و درمان هدفمند آن ها برای کنترل عفونت بدون اینکه منجر به ایجاد سویه های مقاوم تر شود . لازم است.نتیجه گیری: رویکرد پیشگیرانه و نه درمانی، پارادایم جدید را برای کاهش بار عفونت های نوزادی شکل میدهد. با وجود پیشرفت های به دست آمده، برای رسیدن به صفر، تلاش برای بهبود شیوه های پیشگیری مورد نیاز است

بخش مراقبت ویژه نوزادان، عفونت بیمارستانی، پیشگیری