محمد قاسمی - دانشیار گروه مدیریت دولتی دانشگاه سیستان و بلوچستان
سمیرا حیدری صادق

یکی از چالش های سازمان ها در شرایط پویا،پیچیده و رقابتی امروز پدیده تنبلی سازمانی می باشد.اهمال و سستی کارکناندرانجام وظایف خود به صورت جمعی معضلی است که سازمان های ایرانی بیش از گذشته با آن مواجه هستند . در این مطالعهبه مفهوم شناسی تنبلی سازمانی، پیش آیندها و پسایندها و راهکارهای کاهش تنبلی سازمانی پرداخته می شود. در هزاره سوم،سرمایه انسانی شایسته، ارزسمندترین سرمایه هاست؛ زیرا در بین منابع مختلف سازمانی، تنها منبعی است که با استفاده ازمهارت و تخصص خود با بکارگیری کارکردهای ذهنی و جسمی خویش، امکان بهره برداری موثراز سایر منابع سازمانی را فراهممی کند. یکی از چالش های مرتبط با نیروی انسانی که اخیرا سازمان ها با ان دسته پنجه نرم می کنند، تنبلی سازمانی است. درسازمانی که تنبلی رخنه می کند، افراد آن برای انجام امور و کوچک و بزرگ در زندگی شخصی و کاری و عمومی، همیشه کارامروز را به فردا می اندازند؛ تصمیم گیری و تصمیم سازی را به دیگران واگذار می کنند؛ تغییر و تحولی را که آرزو می کنند _بدون کوچک ترین اقدامی _ از دیگران انتظار دارند؛ عادت به فکر کردن ندارند و برای هر انتخابی تعلل می ورزند در چنین سازمانیمیزان تولید و بازده شغلی بسیار پایین و علاقه و اشتیاق به کار کم است؛ سازندگی به کندی پیش می رود؛ و زمان از ارزشواقعی برخوردار نیست. در تحقیقات مختلف مفاهیم نزدیک به تنبلی سازمانی عبارتند از : از زیر کار در رفتن کارکنان؛ اهمالکاری؛ بی توجهی و بی تفاوتی نسبت به سازمان؛ سهل انگاری، سستی، کم کاری و کاهش مسئولیت فردی؛ فردگرایی؛ عدموظیفه شناسی؛ حس عدم همکاری؛ که بعنوان متغیر اصلی مورد بررسی قرار گرفته اند.

تنبلی سازمانی، تنبلی اجتماعی، اهمال کاری، سازمان